مشت آخر را چه کسی می‌زند؟!

فرارو- به نظر می رسد دیپلماسی در مورد بحران سوریه و نقشی که ایران می تواند در روند نتیجه بخش بودن این دیپلماسی داشته باشد، بیش از پیش به مسابقه مشت زنی میان آمریکای سنگین وزن و کوفی عنان، سیاست مدار کهنه کار شبیه می شود. چه زمان زنگ پایان این مسابقه به صدا می آید؟ 

به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از کریستین ساینس مانیتور، مشت هایی که مبارزان در مسابقه مشت زنی دیپلماتیک بر سر سوریه حواله یکدیگر می کنند، امتیاز بازی را افزایش داده بدون آنکه هیچ صدایی از زنگ پایان به گوش برسد. 

کوفی عنان، نماينده ويژه دبيرکل سازمان ملل متحد در امور سوريه روز سه شنبه طی کنفرانس خبری در تهران تاکید کرد که ایران می تواند نقشی مثبت در بحران سوریه داشته باشد و باید بخشی از راه حل بین المللی بحران سیاسی و خشونت مرگبار سوریه باشد. 

شش هزار مایل دورتر، جی کارنی، سخنگوی کاخ سفید این اظهارات را چندان جدی نگرفته و گفت: «فکر نمی کنم کسی با صورت جدی بتواند در مورد نقش مثبت ایران در مسئله سوریه سخن بگوید.» 

آمریکا نیز همین رویکرد را در قبال عنان و تاکید وی بر نقش ایران در تلاش های بین المللی برای متوقف کردن روند خشونت و آغاز جنگ داخلی در سوریه اتخاذ کرده است. 

در این گوشه از رینگ، قدرت مطلق می گوید ایران که همواره از بشار اسد حمایت کرده، هیچ نقشی در پایان دادن به بحران سوریه ندارد. 

در میانه رینگ اما عنان به عنوان سیاست مداری که بسیاری در سراسر جهان وی را کهنه کاری عاقل می دانند و از دیدگاه بسیاری از کارشناسان آمریکایی وی نماینده ای نه چندان تاثیرگذار از سوی سازمان ملل است، جایگاه خود را حفظ کرده و خواستار حضور ایران بر سر میز حل بحران است. 

هیچ یک از دو مبارز دستکش بوکس خود را از دست خارج نکرده اند چراکه درست مانند هر رینگ بوکس دیگری، دو طرف برای ادامه بازی به وجود یکدیگر نیاز دارند. 

آمریکا همچنان از طرح شش بندی صلح عنان به عنوان تنها گزینه پیگیری بحران سوری حمایت می کند(منتقدان سیاست آمریکا می گویند از آنجایی که امریکا تمایلی به سرنگون کردن اسد ندارد، مجبور است که پشت طرح عنان پنهان شود)، و عنان می داند که هر تلاشی برای دستیابی به صلح بدون آمریکا به جایی نمی رسد. اما مبارزه ادامه دارد. 

ماه پیش بود که عنان اقدام آمریکا مبنی بر وتو کردن طرح حضور ایران در جلسه پنج عضو دائم شورای امنیت و قدرت های منطقه ای در ژنو را یک «اشتباه» خواند. اما پس از آنکه هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه آمریکا از مواضع آمریکا عقب نشینی نکرد، عنان نیز به عدم حضور ایران تن داد و این جلسه که نتایج چندانی نیز به دنبال نداشت، بدون حضور ایران برگزار شد.

 اما عنان با سفر به تهران به عنوان اولین مقصد پس از دیدار روز دوشنبه با اسد در دمشق، صراحتاً اعلام کرد که به هیچ وجه تغییر عقیده نداده است. وی روز سه شنبه پس از دیدار با علی اکبر صالحی، وزیر امور خارجه ایران تصریح کرد: «حضور من در تهران اعتقادم به توانایی ایران برای ایفای نقشی مثبت در مورد مسئله سوریه را اثبات می کند و به همین دلیل باید بخشی از راه حل بحران سوریه باشد.» 

کارنی، سخنگوی کاخ سفید تنها مقام آمریکایی نبود که به اظهارات عنان واکنش نشان داد. پاتریک ونترل، سخنگوی رسمی وزارت امور خارجه آمریکا نیز در مورد تاکید دوباره و مداوم عنان بر نقش ایران را ابراز بی اعتنایی کرد. 

وی تصریح کرد که اگر ایران آماده ایفای نقشی سازنده در روند حل بحران سوریه داشته باشد، ما استقبال می کنیم اما هنوز به آن مرحله نرسیده ایم.

 آیا «هنوز» که در سخنان سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا آمده، می تواند شکاف کوچکی بر روی دری باشد که تاکنون هرگونه مداخله ایران در دیپلماسی سوریه را ممنوع می کرد؟ در حال حاضر روسیه تغییر موضع داده و از آمادگی خود برای متوقف کردن تامین تسلیحات سوریه خبر داده است. اما متقاعد کردن تهران برای تغییر مواضع فعلی اگر غیرممکن نباشد، بسیار سخت خواهد بود. 

 شاید همین امر دلیلی باشد بر اینکه هنوز هیچ چیز درباره مشت آخری که عنان و مقامات رسمی دولت اوباما در مورد نقش ایران در سوریه خواهند زد، خبری نشنیده ایم.