(تصاویر) «تتو» چالشی برای دیده شدن

بر اساس اطلاعات موجود در فضای وب کلمه «تتو» از زبان کشور تاهیتی در اقیانوس آرام، به معنای «علامت‌گذاری» اخذ شده است. اما این به معنای آن نیست که خاستگاه تاریخی «تتو» یا آنچه ما به عنوان «خالکوبی» می‌شناسیم، هم لزوما در این کشور باشد؛ مرور تاریخ در مشرق‌زمین ما را متوجه تندیس‌هایی می‌کند که نشان از تتو یا خالکوبی دارند. مثلاً تندیس‌هایی از دوران هخامنشیان در دسترس است که روی بدن سوژه‌های موجود در آن‌ها خالکوبی دیده می‌شود؛ همچنین مفهوم و معنای خالکوبی را می‌توان در اشعار و ادبیات کهن ایرانی هم دید.

در گذشته، خالکوبی بیشتر نزد زنان، پهلوانان و همچنین اوباش مرسوم و محبوب بوده و معمولاً در نقاطی از بدن مانند کمر و دست‌ها حک می‌شده است؛ اما امروزه خالکوبی که در معنای نمادین سنتی‌اش، رفته رفته در فرهنگ عامه به چیزی سطحی، و به دور از پرستیژ اجتماعی و حتی امری سخیف تلقی می‌شد، حالا با تغییر فرم و تا حدی محتوا، توانسته اولا به عنوان امری شیک «تتو» شناخته و برجسته شود و ثانیاً جایگاه خود را به عنوان امری که دیگر «سطحی» و «سخیف» و «دور از پرستیژ اجتماعی» نیست، بالا بکشد و اتفاقا نشانه‌ای از «به‌روز بودن» باشد. بدین ترتیب در سال‌های اخیر این مرحله از گرایش به خالکوبی یا همان تتو در میان اقشار مختلف در هر سطح اجتماعی دیده می‌شود و در نقاط متنوع و گسترده‌ای از بدن حک می‌شود.

آنچه از نظر فرهنگی و اجتماعی قابل توجه است، آن است که تحولات درونی تتو در دوره متاخر و به‌روز شدنش، باعث تغییری اساسی در نقش و کارکرد آنچه در گذشته هم وجود داشت، نشده است؛ به عبارتی همانطور که پیشتر گروه‌های مختلف زنان، پهلوانان و اوباش استفاده از خالکوبی را به عنوان امری تمایزبخش و برجسته‌ساز دنبال می‌کردند و از آن برای نوعی نمایش قدرت یا تشخص بهره می‌بردند، امروز هم همچنان حفظ شده و حتی کارکرد آن را به مثابه امری نمایشی و تمایزجویانه، برجسته‌تر هم کرده است. چیزی که در این میان تغییر کرده، وجه نمایشی و نفس تمایزجویی از رهگذر خالکوبی یا تتو نیست، بلکه صرفاً محتوای نمایش یا نمادی است که شخص می‌تواند با استفاده از تتو آن را بروز دهد. برای مثال اگر قبلاً خالکوبی نماد «قدرت بدنی» بود، امروز تتو احتمالا نمادی از «قدرت مالی» است؛ یا اگر خالکوبی در دوره متقدم نمایشی تمایزخواهانه در زمینه روحیه پهلوانی و جسارت و همچنین رنج‌کشیدن در زندگی بود، حالا هم در قالب تتو، وجهی از نمایش تمایزجویانه در زمینه‌هایی، چون زندگی لاکچری و نوعی پرستیژسازی از طریق بدنمندی است.

طرح‌های تتو بر اساس علایق شخصی و روحیات افراد، توسط آن‌ها انتخاب می‌شود و هزینه‌هایی که برای آن پرداخت می‌شود از یک تا ده میلیون تومان و گا‌ها بیشتر متغیر است. تغییر شکل تتو و وجود طرح‌های مختلف آن باعث شده در میان خانم‌ها رواج گسترده‌ای پیدا کند. سن استفاده از تتو در خانم‌ها و آقایان از شانزده تا چهل سال گزارش شده است. جامعه شناسان بر اساس تحقیقات میدانی برخی از دلایل انجام تتو را مواردی، چون «عدم موفقیت در زندگی اجتماعی»، «نیاز به دیده شدن»، «استقلال» و همچنین «به روز بودن» عنوان می‌کنند. همچنین تحقیقات میدانی نشان می‌دهد اغلب افراد دارای تتو، بعد از گذشت مدتی، دچار حس پشیمانی می‌شوند و دلایل آن را برگشت ناپذیر بودن (پاک نشدن)، طرد شدن اجتماعی و پیدا نکردن شرایط شغلی مناسب عنوان می‌کنند. در انجام تتو اگر مراقبت‌های بهداشتی صورت نگیرد، میتواند موجب بیماری‌های عفونی و بروز حساسیت برای افراد شود. همچنین اگر وسایل و تجهیزات آن به خوبی ضدعفونی نشود ممکن است باعث انتقال بیماری‌هایی همچون ایدز، هپاتیت و سرطان‌های پوستی شود.

در این گزارش چهره برخی افراد به درخواست خودشان مخدوش شده و برخی نیز بدلیل اتهام‌هایی که داشته‌اند به این صورت نمایش داده شده است.