داستان کثیف‌ترین فوتبالیست دنیا

خراردو بدویا به عنوان بازیکنی که بیشتر از هرکسی در فوتبال جهان کارت قرمز گرفته است، شناخته می‌شود. "وقتی او روی صفحه تلویزیون ظاهر می‌شود، مجری معمولا یا کارت قرمز در جیبش دارد یا ساقبند به پایش بسته است، پیش از هر چیز به دلیل عملکردی که بدویا به آن شهره است. "

به گزارش بی بی سی، کارل ورسوی، خبرنگاری فوتبالی در بوتوگا، پایتخت کلمبیا، با میراث خراردو بدویا بیگانه نیست.

با تمام این حرف‌ها باید بدانیم که بدویای ۴۴ ساله بیشتر از هر فوتبالیستی در دوران حرفه‌ای خود کارت قرمز گرفته است.

ورسویک که آن موقع مشغول ساختن مجموعه فوتبال موندیال برای فیفا بود به بی‌بی‌سی گفت: "قبل از این که برای مصاحبه به خانه‌اش برویم، می‌خواستیم از ماتادوری فیلم بگیریم که زندگی‌اش را توصیف می‌کند، اما او دقیقا برعکس چیزی بود که انتظارش را داشتیم. او به این نکته اشاره کرد که شخصیتش در خارج و داخل زمین کاملا متفاوت است. این که فوتبالیست شایسته‌ای بود موجب نمی‌شد، سایر جنبه‌های حرفه‌ایش نادیده گرفته شود. تیتر مطبوعات همیشه 'کثیف‌ترین بازیکن دنیا ' را فریاد می‌کشیدند. "

دلایل این موضوع قابل درک بود. بدویا که القابی مانند "ژنرال" و "هیولا" داشت، طی ۲۰ سال فوتبال حرفه‌ای که در سال ۲۰۱۵ به پایان رسید، ۴۵ کارت قرمز گرفت؛ او پس از پایان دوران بازیگری دو بار دیگر هم اخراج شد.

اولین کارت قرمز را به عنوان کمک مربی سال ۲۰۱۶ و در حالی گرفت که فقط ۲۱ دقیقه از بازی گذشته بود.

معروف‌ترین مورد احتمالا کارت قرمز چهل و یکم او بود، هنگامی که با آرنج به صورت بازیکن حریف کوبید و وقتی که او روی زمین افتاده بود با لگد به سرش زد؛ اخراجی همراه با محرومیت از ۱۵ مسابقه.

به رغم انبوهی از شواهد که خلاف موضوع را نشان می‌داد، او همواره بعد از بازی با این حرف از خودش دفاع می‌کرد: "همیشه هم این کار را نمی‌کنم. "

ورسویک می‌گوید: "او بدون شک شخصیتی انفجاری داشت. وقتی کارت قرمز را می‌دید، نمی‌توانست خودش را کنترل کند. در لحظات بحرانی او نمی‌توانست یک نفس عمیق بکشد و دنبال کارش برود. "

"وقتی پس از ۲۱ دقیقه به عنوان دستیار مربی اخراج شد، بازیکنانی که روی نیمکت نشسته بودند، خندیدند؛ چیزی که دیده بودند را باور نمی‌کردند. البته آن‌ها می‌دانستند که سرانجام این اتفاق می‌افتد؛ با توجه به سابقه بدویا حدس زدن این موضوع چندان سخت نبود. "

به رغم تمام مسائلی که تا کنون گفته شد، او یکی از بازیکنان تاثیرگذار تیم ملی کلمبیا هنگام تنها قهرمانی این کشور در یک تورنمنت مهم (کوپا آمه‌ریکا ۲۰۰۱) بود. او در مسابقه نیمه‌نهایی از پشت محوطه جریمه دروازه هندوراس را باز کرد. کلمبیا به فینال رسید و در دیدار نهایی یک بر صفر مکزیک را شکست داد.

همان سال در دقیقه ۸۶ بازی، گلی را برای راسینگ مقابل ریورپلاته زد که به عنوان یکی از مهم‌ترین گل‌های باشگاهی محسوب می‌شود. با این گل بازی یک بر یک مساوی شد و ریورپلاته قهرمان لیگ آرژانتین در سال ۲۰۰۱ شد. این اولین قهرمانی راسینگ در ۳۵ سال گذشته بود.

بدویا برای ۱۳ باشگاه در آمریکای جنوبی و مرکزی بازی کرد. او از بوکاجونیورز آرژانتین گرفته تا پوئبلا مکزیک در باشگاه‌های مختلفی حاضر شد، اما بیشتر دوران فوتبالش را در کلمبیا گذراند. در کشورش بود که او کمک کرد تا انتظار ۳۷ ساله ایندیپندته سانتافه برای قهرمانی، در سال ۲۰۱۳ پایان یابد.

ورسویک می‌گوید: "در سانتافه تماشاگران عاشقش بودند، چون او بازیکنی بود که برای تکل زدن هجوم می‌برد و صد در صد توانش را برای تیم می‌گذاشت. آن‌ها او را به عنوان بازیکنی می‌شناختند با تمام وجودش برای باشگاه بازی می‌کند. این حرف را خیلی‌ها به او می‌زنند. "

"بدویا احترام بسیاری را بدست آورده و گل‌هایی تماشایی زده است، ولی فکر می‌کند که همه فقط کارت‌های قرمزش را به خاطر دارند. برای تماشاگران سانتافه و راسینگ او بازیکنی است که به تیمشان کمک کرده که در حضور تیم‌های بسیار بزرگ قهرمان شوند. "

پس از این که بدویا همراه با دپورتیوو کالی برای سومین بار در سال ۱۹۹۸ قهرمان شد و البته در این مدت ۱۴ کارت قرمز گرفت؛ ماجرای غم‌انگیز شروع شد.

پنچ اخراج دیگر را همراه با راسینگ تجربه کرد و همین طور هفت و هشت اخراج به ترتیب با لباس تیم‌های میلوناریوس و سانتافه.

عمر واسکس، هموطن و هم‌تیمی بدویا در باشگاه میلوناریوس بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰ که اغلب اوقات با او هم‌اتاقی بود، می‌گوید: "در جامعه ما عجیب نیست که مردم فقط بدی‌ها را در خاطر نگه می‌دارند، ولی او به عنوان یک بازیکن بزرگ برای کشور ما در یاد‌ها مانده است. "

"بدویا یک برنده بود، یک تاریخ ساز که بازی کرد و با بهترین تیم‌های آرژانتین و کلمبیا قهرمان شد. برای من افتخاری است که در اردو‌ها با او در یک اتاق بودم؛ با بازیکنی که دستاورد‌های زیادی داشت. من از زمانی که با او گذراندم بسیار لذت بردم و خاطرات خیلی خوبی دارم. "

به نظر نمی‌رسد که به این زودی‌ها کسی به رکورد بدویا برسد. نزدیک‌ترین بازیکن به او سرخیو راموس، مدافع تیم ملی اسپانیا و باشگاه رئال مادرید است که ۲۶ کارت قرمز در کارنامه دارد. البته خیلی بعید است که این بازیکن ۳۴ ساله بتواند خودش را به بدویا برساند.

البته حالا به بدویای ۴۴ ساله فرصت بازگشت به کنار زمین داده شده و احتمال دارد که او به تعداد کارت‌های قرمزش به عنوان مربی بیفزاید؛ باید منتظر ماند و دید.

ورسوویک گفت: "او همیشه می‌گوید که حالا دیگر با کسی دشمنی ندارد. از زمانی که بازنشسته شده، کاملا ساکت است و سعی می‌کند چیزی که به آن معروف است را تغییر دهد. او معتقد است که با تمام وجود برای تیم‌هایش بازی کرده و تماشاگران عاشقش هستند. "

بسیاری از افراد بیرون از کلمبیا بدویا را فقط از روی آمار و ارقامش قضاوت می‌کنند، عقیده‌ای که بر پایه فیلم تکل‌های خشن او در اینترنت بنا شده است. ولی برای هواداران راسینگ و سانتافه و همچنین هم‌بازی‌های سابق، او چیزی ورای این حرف‌هاست.

واسکس می‌گوید: "او یک رهبر قدرتمند بود که برای هر توپی می‌جنگید. او می‌توانست به تیم فرمان دهد. همیشه فردی احساساتی بود که به بقیه کمک می‌کرد. شاید عجیب برسد، اما بیرون از زمین بدویا رفتاری دوستانه داشت؛ مردی با یک قلب بزرگ. "