چقدر عکس بدی بود!

دو سال پیش در چنین روز‌هایی تیم ملی ایران در یکی از پرحاشیه‌ترین ادوار تاریخش، در مرحله نهایی جام‌جهانی ۲۰۲۲ حاضر شد. آن مسابقات به دلیل مقطع خاص برگزاری‌اش و بعضی مسائل اجتماعی، از هر حیث جنجالی و پرحاشیه بود و اگر قرار باشد به‌طور کلی در یک جمله داستان را شرح بدهیم، باید بگوییم تیم ملی خوب مدیریت نشد. درون و بیرون تیم ملی، اتفاقاتی رخ داد که باعث افزایش حاشیه و ایجاد نوعی شکاف بین مردم و آن تیم شد که بعضا هنوز ترمیم هم نشده است. در زمینه مسائل فنی هم، اما آن تورنمنت برای تیم ملی ایران اصلا جالب دنبال نشد و ملی‌پوشان برای سومین دوره پیاپی از صعود به مراحل حذفی جام‌جهانی بازماندند. در اتفاقی عجیب، فاصله بین بدترین و بهترین نتیجه تاریخ تیم ملی در جام‌های جهانی هم کوتاه بود و هر دو در همین تورنمنت رقم خورد؛ ابتدا ملی‌پوشان روز ۳۰ آبان با نتیجه عجیب ۶بر۲ برابر انگلستان شکست خوردند و سپس روز ۴ آذر با دو گل ولز را بردند.

از نظر فنی نمایش تیم ملی ایران برابر ولز خوب بود، اما میزان شعفی که بازیکنان بعد از این پیروزی ساده در مرحله گروهی بروز دادند، حقیقتا تناسبی با آن برد نداشت. ایران شاید تنها تیم تاریخ جام‌های جهانی باشد که بعد از بردن بازی‌اش در مرحله گروهی، تا این اندازه جشن و پایکوبی کرده و حتی بازیکنان، سرمربی‌شان را روی دست بالا انداخته‌اند! این اتفاق بعد از بردن مراکش در مرحله گروهی جام‌جهانی ۲۰۱۸ نیز رخ داده بود و در سال ۲۰۲۲ هم کارلوس کی‌روش پس از پیروزی بر ولز، روی دست ملی‌پوشان به آسمان پرتاب شد! به جرات می‌توان گفت این عکس زشت، سند کوتاهی سقف فوتبال ایران بود؛ کما اینکه وقتی عربستانی‌ها در همین تورنمنت آرژانتین بزرگ را بردند هم از این کار‌ها نکردند. غیر از ناپسندی این مدل جشن گرفتن بابت پیروزی برابر تیمی که بعد از ۷۰ سال به جام‌جهانی رسیده بود، این شادی باعث شد به نوعی بازیکنان از نظر روانی هم اشباع شوند؛ به‌طوری که در بازی بعدی برابر آمریکا، ضمن ارائه یک نمایش بسیار عجیب شکست خوردند و از دور مسابقات اوت شدند. شاید اگر ملی‌پوشان آن روز این قدر شور و هیجان به خرج نمی‌دادند و از یک برد عادی چنین حماسه‌ای نمی‌ساختند، می‌شد در روز آخر از تیم بسیار جوان آمریکا یک مساوی گرفت و به مرحله بعد صعود کرد، اما اشباع ذهنی بازیکنان، کار را سخت کرد و یک ناکامی دیگر به جا گذاشت.