فرارو- تحلیل و بررسی کوتاه و بلند شدن قد لباس و پاشنه کفش زنان مطمئناً راهی غیرمعمول برای قضاوت در مورد طرز فکر رهبر یک کشور است. اما این راهی است برخی تحلیل گران برای رخنه کردن در یکی از منزوی ترین کشورهای جهان و استنباط عقاید کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی به آن روی آورده اند.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از نیویورک تایمز، این تحلیل گران چند هفته ای می شود که از دیدن تصاویر زنانی که در پیونگ یانگ با دامن های ورزشی کوتاه و کفش های پاشنه دار ظاهر می شوند، متعجب شده اند. این تصاویر بیانگر تغییر خیره کننده ای نسبت به سال هایی است که پیراهن های پف دار سنتی یا یونیفورم های یکنواخت به سبک مائو در اکثر مواقع پوشش غربی را کنار زده و از آن پیشی می گرفت.
این در حالی است که در یک برنامه تلویزیونی پس از آنکه دختری از یک گروه، برنامه ای را برای کیم و ژنرال هایش اجرا کرد، وی با دست خود به دختر علامت موفقیت نشان داده و اجرای دختر را تایید کرد و از آن زمان بحث در مورد معنای عمیق تر حرکات کیم جدی شد.
در سیستم سیاسی که تمام پیام هایش به طور دقیق برنامه ریزی، کنترل و بعد منتقل می شود، آیا می توان دامن های کوتاه زنان در کنار اجرای برنامه میکی موس و پخش فیلمی از سیلوستر استالونه در همان کنسرت را بیانگر تجدیدنظری هر چند اندک در نگرش کره شمالی نسبت به غرب دانست؟ یا شاید این تغییر مد بیانگر تصمیمی به مراتب سطحی تر بوده: شاید تلاشی کوتاه مدت برای منحرف کردن ذهن ملتی ناشاد.
کو یو وان، کارشناس اهل کرهشمالی در دانشگاه دانگوک سئول تغییرات اخیر در کره شمالی را «یک گلاسنوست» (پیام آور دگرگونی همه جانبه در شوروی سابق و به معنای شفافیت و فضای باز) می داند، تغییری که به عقیده وی مورد حمایت نسل جدید اعضای حزب کمونیست است. افرادی که اکثرشان فرزندان نخبگان مسن این حزب هستند و مانند کیم به خارج از کشور سفر کرده و اصلاحات اقتصادی به سبک چین را دیده اند.
در سوی دیگر تحلیل گرانی مانند لی سونگ یون، یک متخصص اهل کره شمالی در مدرسه فلچر دانشگاه بوستون هستند که معتقدند هرگونه باوری به تغییر واقعی بر اساس تحصیلات کیم در سوئد به عنوان یک نوجوان، خیالی خام است.
وی با اشاره به رهبر کامبوج که در طول حکومتش دو میلیون از جمعیت هشت میلیونی این کشور قتل عام شدند می گوید: «اگر قرار گرفتن در معرض فضای بین المللی اروپا درمانی بر حکومت های دیکتاتوری و استبدادی بود، پس جای تعجب دارد پل پول که در میانه قرن بیستم چهار سال از زندگی خود را در پاریس گذرانده بود، چطور هیچ تجربه ای از روند دگرگونی اروپا کسب نکرد.»
البته چندان هم نمی توان تحلیل گران کره شمالی را در مورد تلاششان در جمع آوری و کنار هم قرار دادن هر اطلاعاتی که کسب می کنند، سرزنش کرد. جهان امروز کیم را بسیار کم می شناسد، حتی به طور دقیق نمی داند که وی چند ساله است (بهترین گمانه زنی این است که وی در میانه دهه دوم تا سوم زندگی اش است) و آیا متاهل است یا خیر (گزارش های جدید با اشاره به زنی که اغلب در کنار وی حضور دارد، وی را خواهر، همسر یا دوست دختر کیم معرفی می کنند). اما بررسی عقاید و طرز فکر وی از آن جهت مهم و قابل توجه است که از این طریق می توان به ارزیابی میزان خطری که برنامه هسته ای کره متوجه همسایگان و دشمنان کره شمالی در غرب می کند، پرداخت.
تکه های پازلی که تاکنون در کنار هم قرار گرفته اند بدون تردید نشان می دهند که کیم تلاش دارد سبک رهبری بسیار متفاوتی را نسبت به پدرش، کیم جونگ ایل در پیش بگیرد. پسر رهبر سابق کره شمالی قابل دسترس تر از پدرش به نظر می رسد (تصایری که وی را در کنار کارگران کارخانه و سربازان نشان می دهد)؛ و نسبت به فرهنگ خارجی احساس خطر کمتری می کند و ظاهراً تمایل بیشتری به اعتراف به ناکامی هایش دارد (طی ماه آوریل به مردم کشورش گفت که پرتاب یک موشک ناموفق بوده است).
البته مدارک و شواهد بسیاری نیز وجود دارد که نشان می دهد کیم که اواخر سال گذشته میلادی پس از مرگ پدرش به رهبری رسید، در اکثر مسائل از جمله حفظ یک ارتش مستحکم و برنامه تسلیحات هسته ای و اعلام تهدید علیه کره جنوبی و آمریکا، هیچ برنامه ای برای تغییر جهت زیاد از سیاست های پدر و پدربزرگ خود ندارد. کیم طی ماه آوریل در حالی اقدام به پرتاب موشک کرد که می دانست این مسئله ممکن است منجر به لغو قرارداد جدید کمک های غذایی کشورش با آمریکا شود، و همین طور هم شد و در سوی دیگر چین را به عنوان آخرین متحد واقعی کره شمالی آزار دهد.
وی که به قدرت رسید، چندی بعد آشکار شد کیم قصد دارد به سبک پدربزرگش، کیم ایل سونگ که نسب به پدر کیم رهبری محبوب تر بود، حکومت کند. جوان ترین کیم درست مانند پدربزرگش دست می زند و موی خود را نیز به سبک وی مدل می دهد. وی طی هفته های اخیر در جشن بزرگ روز کودک شرکت کرد تا مطمئن شود در عکس های بعدی درست مانند پدربزرگش در تبلیغات دولتی، احاطه شده در میان کودکان شاد و سلامت به تصویر کشیده می شود.
این در حالی است که کیم جونگ اون در گذر زمان تلاش کرده سبک رهبری خود را خلق کند. جان دلوری، کارشناس اهل کره شمالی از دانشگاه یونسی در سئول که معتقد است استراتژی کیم «تبدیل ضعف بالقوه خود یعنی جوانی و بی تجربگی به قدرت سیاسی یعنی پویایی و انرژی» است می گوید: «وی تمایل بیشتری به رویارویی با چالش ها، مشکلات و حتی ناکامی ها دارد.»
کیم دستکم دو سخنرانی عمومی داشته، اقدامی که پدرش هرگز عملی نکرد. وی همچنین از رستوران هایی که پیتزا، همبرگر و سیب زمینی سرخ کرده می فروشند بازدید کرده است؛ غذاهای غربی که چندین سال پیش در پیونگ یانگ وجود داشتند اما مورد تاکید کامل پدر کیم نبودند.
پس از آن کنسرت ماه جاری با حضور میکلی موس، نمادی از فرهنگ غرب برگزار شد و بخش هایی از آن از تلویزیون دولتی پخش شد. در سال 2001 گزارشی منتشر شد مبنی بر اینکه جونگ نام، پسر بزرگتر کیم جونگ ایل در حالی که برای دیدن دیزنی لند در توکیو قصد داشته با ویزای جعلی وارد ژاپن شود، دستگیر شده است. کیم جونگ ایل چنان از این اتفاق ناراحت شد که جونگ نام را از فهرست جانشینان خود حذف کرد.
به عقیده تحلیل گران، کیم جونگ اون در کنسرت اخیر دیزنی لند را به کره شمالی آورد تا به مردمش نشان دهد آماده است عناصر فرهنگ خارجی را اگر مطابق نیازهای کشورش باشد، حتی از سوی «دشمن قسم خورده» خود، یعنی آمریکا با آغوش باز بپذیرد.
شاید مصلحت گرایی دلیلی باشد که اساسی ترین تغییر کیم را باعث شده- گزارش هایی از اعزام هزاران کارگر ماهر کره ای به چین به گوش می رسد. خبر این برنامه که هنوز از سوی هیچ یک از دولت ها تایید نشده، به طور گسترده در چین منتشر شده و می تواند تغییری خطرپذیر و جسورانه باشد. به عقیده تحلیل گران هرچه تعداد کارگران اعزامی به خارج بیشتر شود، امکان نظارت بر آنها کاهش می یابد اما به نظر می رسد کیم مایل است که از این فرصت برای تقویت ذخایر ارز خارجی که به شدت تهی شده، استفاده کند.
