مردی که ۴۱ سال در انفرادی زندگی کرد

یک قاضی دادگاه در ایالت لوئیزیانا آمریکا، محکومیت هرمان والاس، فردی را که به جرم قتل مدت ۴۱ سال در سلول انفرادی زندانی بوده است لغو و او را آزاد کرد.

اما چگونه می توان ۴۱ سال در انزوای مطلق در یک سلول انفرادی بسربرد؟

هرمان والاس با خواندن کتاب جنبش یوزپلنگ های سیاه و مقابله با نظام قضائی توانست سلول انفرادی را تحمل کند.

در هفته جاری هرمان والاس که لقب "محمد علی سیستم داد رسی جنایی" به او داده شده از زندان آزاد شد.

یک قاضی دادگاه محکومیت او به جرم قتل در سال ۱۹۷۴ را لغو و حکم آزادی او را صادر کرد.

والاس که از سرطان کبد رنج می برد خبرآزادی خود را در بهداری زندان سنت گابریل شنید اما به آن شک داشت.

کارین ویلیامز، یکی از وکلای والاس می گوید وقتی به او گفتم "هرمان تو حالا دیگر یک مرد آزادی" او نگاهی به اطراف اتاقش انداخت و گفت "نه آزاد نیستم، میدانم کجا هستم".

هرمان والاس آن روز در بستر بیماری توانست خونسردی خود را حفظ کند. این مهارتی بود که بعد از ده ها سال زندان توانسته بود برای بقای خود پیدا کند.

هرمان والاس و فرد دیگری موسوم به آلبرت وود فاکس به جرم قتل برنت میلر، یک نگهیان زندان، ضمن یک سرقت مسلحانه در زندان آکا آنگولای ایالت لوئیزیانا، در آوریل سال ۱۹۷۴ محکوم به حبس شدند.

والاس و وود فاکس اول در زندان آنگولا و سپس در زندان سنت گابریل به سلول های انفرادی فرستاده شدند.

الکسی دو توک ویل، نویسنده کتاب "دمکراسی درآمریکا " می گوید: "مجازات حبس انفرادی به نحو بیرحمانه و بی وقفه ای قربانی خود را می بلعد."

اما این مجازات در سیستم قضائی آمریکا هم چنان وجود دارد. سناتور ریچارد داربین در ماه ژوئن سال ۲۰۱۲ میلادی در یک جلسه بررسی مجازات حبس ابد گفت که در آمریکا بیش از ۸۱ هزار نفر در سلول های انفرادی زندانی اند.

بعضی از زندانیان به دلیل ضرب و جرح یا قتل دیگر زندانیان یا نگهبانان زندان به سلول انفرادی سپرده می شوند. بعضی دیگر به دلیل عضویت در گروه های تبهکار داخل زندان و یا خطرناک بودن در سلول های انفرادی نگهداری می‌شوند.

در جلسه رسیدگی به مجازات حبس انفرادی که در سال ۲۰۱۲ تشکیل شد، پروفسور کرگ هانی استاد دانشگاه کالیفرنیا شهادت داد که بعضی از زندانیان انفرادی "به طور متوسط ۲۳ ساعت در روز" در سلول های خود بسرمی برند.

پروفسور کرگ هانی گفت : "زندانیان سال ها و در مواردی ده ها سال بدون آن که با کس دیگری تماس عاطفی داشته باشند در سلول انفرادی خود سپری می کنند و این احساس تهی بودن و بیهودگی که در اکثر سلول های انفرادی به زندانیان دست می دهد عمیقا آن ها را درخود فرو می برد."

بعضی از زندانیان سلول های انفرادی دست به خودکشی می زنند. برخی دیگر به خود آزار جسمی می رسانند.

پروفسور هانی می‌گوید که در نیومکزیکو یک زندانی با درست کردن سوزن و نخ از بالش لبانش را کاملا به هم دوخته بود.

تابستان سال گذشته سی هزار تن از زندانیان کالیفرنیا در اعتراض به حبس انفرادی دست به اعتصاب غذا زدند. دستگاه قضائی ایالتی قول رسیدگی به این موضوع را داد و اعتصاب خاتمه پیدا کرد.

سال ها پیش هم زندانیان زندان آنگولا از نحوه رفتار با والاس و دیگر زندانیان در سلول های انفرادی به خشم آمدند.

ویلبرت ریدو که در آن دوران در زندان آنگولا زندانی بود می گوید: "ما از وجود جائی معروف به واحد محافظت شدید که والاس و دیگران در آن زندانی بودند خبر داشتیم ولی نمی دانستیم که چه مدت آن ها در سلول های انفرادی بسر برده اند."

ویلبرت ریدو که سردبیر "آنگولایت" یک نشریه زندانیان بود، تحقیقاتی را در مورد والاس و دیگر زندانیان انفرادی انجام داد و پی برد که والاس مدت پانزده سال را در سلول انفرادی در انزوای کامل سپری کرده است. نشریه آنگولایت در باره او و دیگر زندانیان انفرادی مطلبی را انتشار داد.

به گفته ریدو تا آن زمان والاس و دیگر زندانیان انفرادی "برای جهانیان ناشناخته بودند."

والاس به جورج کندال، یکی از وکلای خود در باره حبس انفرادی گفته بود: "این بیرحمانه ترین ستمی است که یک انسان می تواند بر انسان دیگری روادارد."

وود فاکس، دوست والاس که هنوز در زندان انفرادی بسر می برد، به او کمک کرد تا با تنهایی خود مبارزه کند. وود فاکس به او گفته بود "شعار ما را به یاد بیاور: همیشه دور از همدیگر اما هرگز بدون یکدیگر."

والاس در یک سلول کمتر از سه در دو متری با وزنه هایی که از روزنامه های کهنه ساخته بود ورزش می کرد. او برای فیلمی به نام "خانه هرمان " ماکت خانه رویایی خود را ساخت که آرزومی کرد روزی بتواند در آن زندگی کند.

او مطالبی را که حزب یوزپلنگ های سیاه، یک گروه انقلابی دهه ۱۹۶۰ منتشر می کرد و هر نوشته دیگری را که به دست می آورد، می خواند تا از وقایع روز آگاه باشد.

جورج کندال یکی از وکلای اومی گوید که وقتی از والاس در مورد خاورمیانه سوال می کردم می گفت "خوب از کدام کشور می خواهی صحبت کنیم."

والاس نامه های زیادی دریافت می کرد که به همه آن ها پاسخ می داد و در ضمن برای دادرسی خود هم تلاش می کرد. کارین ویلیامز یکی دیگر از وکلای او می گوید: "این مرد محمد علی دستگاه داد رسی جنائی است. هیچ وقت دست از تلاش برنمی دارد."

براساس بسیاری بررسی ها، شواهدی که علیه او و زندانی دیگر ارائه شد ضعیف بوده است. برای مثال از محل قتل میلر هیچ اثر انگشتی از آن ها به جا نمانده بود. حتی تینی ورت، بیوه میلر هم گفته است که در مورد گناهکار بودنشان مطمئن نیست و ابراز امیدواری کرده است که عدالت در مورد آن ها به اجرا گذاشته شود.

تینی ورت در سال ۲۰۰۸ در مصاحبه با شبکه تلویزیونی ان بی سی امریکا گفت: "اگر آن ها این کار را انجام نداده اند باید آزاد شوند."

در هفته های اخیر والاس به شدت ضعیف شده است. وقتی کندال از او دیدار کرد شمار زیادی نامه دید که به روی میز کناری او به روی هم انباشته شده بود. والاس در اشاره به این نامه ها گفت که باید به آن ها جواب دهد و از این بابت متاسف بود.

سه شنبه شب گذشته کارن ویلیامز والاس را در آمبولانس تا انتهای محوطه زندان همراهی کرد و وقتی پیاده می شد به او گفت که همان شب دوباره به دیدنش خواهد رفت . والاس به او گفت : " فقط مرا از این جا بیرون ببر."

والاس به اتاق مراقبت های اضطراری بیمارستان در نیواورلئان برده شد. وقتی به بیمارستان رسید دیگر به سختی می توانست حرف بزند. کارین ویلیامز می گوید که هرکلمه او بسیار با ارزش بود. والاس به او گفت : "من آزادم" و سه یا چهار بار تکرار کرد "من آزادم ".