علایم صوتی زیرآبی قوی‌ترین شواهدی است که تاکنون برای تعیین موقعیت هواپیمای گمشده پرواز MH370 مالزی پیدا شده و حداکثر 4 روز تا تعیین موقعیت دقیق آن فرصت باقی است.
به گزارش خبرآنلاین، پینگ‌های زیرآبی قوی‌ترین شواهدی هستند که تاکنون برای تعیین محدوده احتمالی هواپیمای گمشده مالزیایی پرواز MH370 پیدا شده‌اند. تاکنون چند سری از این سیگنال‌های فراصوت (اولتراسونیک، دارای بسامدی بالاتر از محدوده شنوایی گوش انسان) توسط یک کشتی استرالیایی و یک هواپیمای جستجو در فاصله 1600 کیلومتری شمال پرت دریافت شده‌اند.
انگوس هوستون، رئیس مرکز هماهنگی سازمان مشترکی که برای هدایت این عملیات جستجوی بین المللی در پرت تشکیل شده، چهارشنبه در یک کنفرانس خبری گفت: «من بر این باورم که اکنون داریم جای درست را می‌گردیم».
هواپیماها دو دستگاه ذخیره اطلاعات پرواز دارند؛ یکی دستگاه ضبط صدای کابین خلبان (CVR) و دیگری دستگاه ذخیره اطلاعات پرواز (FDR). هر دوی اینها مجهز به یک دستگاه مکان نمای زیر آبی هستند که پالس‌های فراصوت (اولتراسوند) منظم را به مدت سی روز پس از سقوط هواپیما ارسال میکنند. این پالس‌ها پینگ نامیده می‌شوند.
کشتی استرالیایی اوشینشیلد (به معنی سپر اقیانوس) اولین بار دو پینگ را در روز یکشنبه گذشته در امتداد مسیری در اقیانوس هند جنوبی یافت که مدت کوتاهی پیش از آن، سیگنال‌های ماهوارهای آن را آخرین محل شناخته شده و محدوده احتمالی سقوط هواپیمای MH370 تعیین کرده بودند. یکی از این دو سیگنال 140 دقیقه ادامه یافت و دومی 13 دقیقه. دریافت پینگ‌های جدیدتر توسط کشتیها و هواپیما به تعیین بهتر و قابل مدیریت‌تر محدوده جستجو در اعماق اقیانوس کمک خواهند کرد. عمق آب در آن ناحیه 4500 متر است.
با این وجود، به گفته هوستون این دومین بسته در اولین سری سیگنال‌ها بود که همه را امیدوار کرد، چرا که در آنجا «دو پاسخ پینگ» وجود داشتند که همزمان صدا می‌دادند؛ و این بدان معنی است که جای هر دو جعبه سیاه CDR و FDR پیدا شده است.
بررسی دقیق سیگنال‌های پینگ‌های فراصوتی نشان داده که آنها از یک ابزار الکترونیک منتشر می‌شوند و منشأ طبیعی مانند نهنگ یا یک حباب گاز پر سروصدا از بستر دریا ندارند. دستگاه پینگ جعبه سیاه هواپیما به گونه‌ای طراحی شده که صدایی غیرطبیعی و خاص تولید کند: پینگ‌های آن با فرکانس 37.5 کیلوهرتز و توالی 9 میلی ثانیه در هر ثانیه تولید می‌شوند.
نجات بلوفین
ولی، تنها شواهد سونار یا تصویری از یک زیردریایی روباتی می‌تواند تایید کند که آیا سیگنال‌ها واقعا از بوئینگ 777 گمشده می‌آیند یا خیر. در نتیجه اگر موقعیت هر گونه حوزه‌ای از آوارها را بتوان تعیین کرد، یک زیردریایی خودکار به نام بلوفین- 21 به 50 متر بالاتر از بستر دریا فرستاده خواهد شد تا با استفاده از سونار خود، که بردی 1000 متری دارد، به دنبال اجسام مرتبط با هواپیما بگردد.
تعیین دقیق موقعیت برای بلوفین بسیار کلیدی است، چون نمی‌تواند مستقیما به سراغ پینگر‌های جعبه‌های سیاه برود. دیوید کلی رئیس شرکت بلوفین روباتیکز، می‌گوید: «این روبات قابلیت یافتن مکان پینگر را ندارد، در عوض، از سونار استفاده میکند تا تصویر راداری از بستر دریا بسازد و سرعت حرکتش هم به اندازه سرعت پیادهروی انسان است.»
اگر روبات بتواند اهداف احتمالی را با استفاده از سونار خود در بستر دریا پیدا کند، در آن صورت می‌توان دوربین‌های ویدیویی و پروژکتور روی آن نصب کرد تا بتوان از آن محل تصویربرداری کرد. پس از آن یک زیردریایی سنگین دیگر که مجهز به بازوهای پرقدرت کنترل از راه دور است، بازیابی بدنه و جعبه‌های سیاه هواپیما را آغاز خواهد کرد.
ولی قبل از همه اینها، کشتی اوشینشیلد منتظر دریافت پینگ‌های دیگر از جعبه‌های سیاه هواپیما است تا بتواند قبل از پایان عمر باتری‌های آنها، موقعیت دقیق پینگر را مشخص کند. با توجه به این که عمر این باطری‌ها 30 روز است و اکنون به روز 36 عمر خود رسیده‌اند، زمان به سرعت در حال از دست رفتن است؛ هر چند این باتری‌ها در برخی موارد تا 40 روز هم دوام خواهند آورد.
نیروی هوایی سلطنتی استرالیا هم 84 گوی شناور مجهز به سونار و رادیو را در حوزه پینگی که اوشینشیلد مشخص کرده، فرو ریخته است. هرکدام از این شناورهای صوتی یک میکروفون را تا عمق 300 متر زیر سطح دریا پایین خواهند فرستاد و هر سیگنالی را که دریافت کنند، از طریق یک آنتن سطحی به مرکز خواهد فرستاد.
سوء تفاهم چینی
همزمان، یک سیگنال احتمالی که روز شنبه 5 آوریل توسط گروه چینی مستقر بر کشتی نجات هواژین 01 گزارش شده بود، احتمالا اشتباه بوده است. این سیگنال از جایی در فاصله 600 کیلومتری اوشینشیلد آمده و بیشتر احتمال دارد یک سیگنال اشتباهی تولید شده توسط یک پینگر ساده باشد که در هوای مرطوب فعال شده، یا نویزی از خود کشتی چینی بوده باشد.
جان پویس، فرمانده سرویس نجات زیردریایی ناتو در فسلین انگلیس، می‌گوید: «در فرکانس‌های کمتر از 1 کیلوهرتز، بخشی از سیگنال صوتی می‌تواند تا فواصل بسیار دور برود. ولی در این فرکانس‌های بالا، چنین چیزی خیلی بعید است. حدس من این است که به احتمال خیلی زیاد، چینی‌ها این سیگنال را با سیگنال دیگری اشتباه گرفته‌اند».
هواپیمای بوئینگ 777 هواپیمایی مالزی با 239 مسافر و خدمه، در روز 8 مارس/17 اسفند گذشته از کوالالامپور به مقصد پکن پرواز کرد. پس یک ساعت پرواز، رادار خاموش شد و خط ارتباطی داده‌های آن با هواپیمایی قطع شد. سپس در سکوت رادیویی مسیر خود را عوض کرد، اندونزی را دور زد و به سوی قطب جنوب به پرواز خود ادامه داد. تاکنون هیچ کس دلیل این تغییر مسیر را نمی‌داند.
تنها تحلیل پیشرفته اثر داپلر از یک سیگنال ساعتی رد پای هواپیما، که به یک ماهواره انگلیسی ارسال شده بود، امکان تعیین و رهگیری مسیر تقریبی هواپیما را فراهم کرد. تصور بر این است که این هواپیما به پرواز خود ادامه داده و در نتیجه پایان سوخت خود، در جایی در 1600 کیلومتری شمال غرب پرت سقوط کرده است، جایی که تصور میشود که یک سیگنال جزئی ماهوارهای دریافت شده، دلالت بر از کار افتادن تجهیزات الکترونیک هواپیما پس از پایان سوخت آن دارد. پینگ‌های زیر آبی هم در نزدیکی همین محل شنیده شده‌اند.
