«چرا دژاگه موفق نبود» عنوان یادداشتی که جاوید جعفری در روزنامه اعتماد در تحلیل بازی اشکان دژآگه در بازی مقابل نیجریه نوشته است.
متن این یادداشت به این شرح است:
سپردن توپ به حریف و مراقبت از دروازه خودی؛ این استراتژی اصلی ایران در بازی با نیجریه بود. کارلوس کی‌روش به خوبی توانسته بود دفاع سازماندهی شده را با بازیکنانش اجرا کند و از لحاظ روانی هم آنها را آماده کرده بود تا در مقابل تیمی که اغلب بازیکنانش در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند احساس ترس و ضعف نکنند.
یکی از فاکتورهای مثبت در بازی ایران، میزان دوندگی بازیکنان بود. در تیم ما، شش بازیکن بالاتر از 10 کیلومتر در بازی دویده بودند که این میزان از آمادگی را هرگز در هیچ یک از تیم‌های لیگ برتری‌مان ندیده‌ایم و شاید در کارنامه تیم ملی هم چنین کیفیتی پیش‌تر ثبت نشده باشد.
قوچان‌نژاد، نکونام، تیموریان، حیدری، منتظری و حاج‌صفی بازیکنانی بودند که در این بازی بیش از 10 کیلومتر دویدند. انتظار می رفت اشکان دژاگه هم تا سوت پایان بازی در زمین بماند و در باشگاه 10 کیلومتری‌ها جا داشته باشد و حتی پیش‌بینی می‌شد او بیشتر از همه بازیکنان بدود اما اشکان تا دقیقه 77 که تعویض شد، حدود 9، 8 کیلومتر دویده بود.
بدن اشکان خالی کرده بود و ضرورت داشت که کی‌روش تعویضش کند. دژاگه، بی‌تردید از آمادگی بدنی بالایی برخوردار است، اما پس از گذشت دقایق پرالتهاب ابتدایی، سطح استرس دژاگه همچنان بالا باقی ماند و شاید این یکی از دلایل مهم افت بدنی اشکان در نیمه دوم بود، تا جایی که باعث شد او یکی از ضعیف‌ترین بازی‌هایش را برای تیم ملی انجام دهد.
دژاگه در سطح باشگاهی در فصل گذشته در اغلب بازی‌ها با حمایت مناسب دفاع‌های کناری پیش‌رونده‌اش مواجه بود و با اورلپ‌ها و اینترلپ‌های دفاع پشت خود، امکان ایجاد فضا با ارسال پاس‌های کوتاه و حرکت به سمت دروازه حریف برایش ایجاد می‌شد.
مقابل نیجریه اما برنامه این بود که پولادی و منتظری چندان نفوذ طولی نداشته باشند و در فاز حمله مشارکت نکنند. به همین دلیل دژاگه تنها می‌ماند و فضاهای خوبی هم پیش روی خود نمی‌دید. اشکان در نیمه اول تنها دو بار و در نیمه دوم تنها یک بار موفق به حمل توپ به یک سوم تهاجمی شد و یک بار هم در افساید قرار گرفت.
مرور این آمار و آگاهی از میزان دوندگی او، نشان می‌دهد که با توجه به کیفیت بالای اشکان و نیاز ما به انتقال سریع و بادقت از دفاع به حمله در بازی مقابل آرژانتین و بوسنی، باید مدافعان کناری فعال‌تری در فاز حمله داشته باشیم؛ در واقع این بازی نشان داد که دژاگه چه در چپ بازی کند و چه در راست، بدون حمایت مدافع کناری، نمی‌تواند گره‌های بازی را برای ایران باز کند.
اگر به اندازه کافی توپ به دژاگه داده شود و در انتقال بازی او را تنها نگذارند، می‌تواند مقابل آرژانتین و بوسنی همان ستاره‌ای شود که در مرحله مقدماتی جام جهانی دیده بودیم.
