ماءالشعیرهای داخلی الکل دارد؟

ماءالشعیر از ترکیب آب، مالت (جوانه جو)، رازک، شکر، گاز دی‌اکسیدکربن و برخی مواد طعم‌دهنده تهیه می‌شود. امتیاز ماء‌الشعیر نسبت به نوشابه این است که ماده اصلی و پایه آن عصاره مالت بوده که حاوی ویتامین‌های گروه B و پروتئین است.
 
به گزارش جام جم، اما اگر تولیدکنندگان غیرمتعهد، این نوشیدنی را به جای جو یا مالت با اسانس آبجو همراه شکر و آب تهیه کنند هیچ نوع خاصیتی نداشته و حتی به اندازه نوشابه یا بیشتر از آن زیان‌آور است. حال چرا می‌گوییم زیانبارتر، زیرا ماء‌الشعیری که با اسانس تهیه می‌شود بدون شک مزه‌ای مصنوعی و آبکی دارد و به همین دلیل برای مخفی کردن این طعم نامطلوب از دوز بالای مواد طعم‌دهنده‌ای چون هلو، آلبالو، لیمو و ... به همراه میزان بیشتر شکر استفاده می‌شود که این امر به بالا رفتن کالری دریافتی و دوز شیمیایی محصول و در نهایت مشکلات ناشی از آن منجر می‌شود.
 
متاسفانه شناسایی محصولاتی که با اسانس تولید می‌شود تنها با آنالیز و آزمایش میسر است و مصرف‌کننده نمی‌تواند پی به وجود آن ببرد.
 
این را هم بدانید که شکر ماء‌الشعیرهای طعم‌دار در مقایسه با انواع ساده و تلخ آن بیشتر است و می‌توان گفت ماءالشعیر و نوشابه از نظر مقدار کالری و انرژی، تفاوت چندانی با هم ندارند و مازاد انرژی دریافتی در بدن به صورت بافت چربی ذخیره می‌شود.
 
تلخی نشان‌دهنده مرغوبیت نیست
گاهی برخی افراد رنگ تیره و تلخی زیاد ماء‌الشعیر را دلیل بر استفاده بیشتر از عصاره مالت یا جو دانسته و بر این باورند که این نوشیدنی خالص‌تر بوده و مرغوبیت بیشتری دارد و گاهی هم تلخی زیاد را دلیل بر میزان بالای الکل ماء‌الشعیر می‌دانند اما باید بدانید شدت طعم تلخ ماء‌الشعیر اغلب به دلیل رازک و نوع جو و مالتی است که به آن می‌افزایند و درجه رنگ ماءالشعیر نسبت به شرایط متفاوت تولید و فرمول آن می‌تواند متنوع یعنی تیره یا روشن باشد.
 
معمولا میزان الکل در ماءالشعیرهای تولید داخل و انواع وارداتی صفر است و تلخی این نوشیدنی به الکل ربطی ندارد. معمولا گاز ماء‌الشعیر از نوع دی‌اکسیدکربن و مشابه نوشابه است و می‌تواند میزان جذب کلسیم را پایین آورد.
 
با توجه به اینکه درباره تأثیرات مفید ماء‌الشعیر از جمله زیاد کردن شیر مادران شیرده و کمک به دفع سنگ‌کلیه تبلیغات زیادی می‌شود، این نوشیدنی رقیب نوشابه شده و مقبولیت زیادی پیدا کرده است اما باید بدانید در هر شرایطی مصرف آب و آبمیوه طبیعی ارجحیت دارد و سپس دوغ و کفیر به دلیل میزان بالای پروتئین و در نهایت ماء‌الشعیر به دلیل ویتامین‌های گروه B اولویت‌بندی می‌شود.
 
این نکته مهم را هم به خاطر بسپارید که مبتلایان به بیماری نقرس و اسید اوریک بالا در مصرف ماءالشعیر افراط نکنند، چون می‌تواند موجب تشدید و عود بیماری شود.