(طنز) جون داداش بگو چی می‌زنی؟

آیدین سیارسریع در روزنامه قانون نوشت:
 
دولت بهار تا از همه اقرار نگیرد که در آن هشت سال چقدر خوب و نازنین بوده دست بردار نیست. برای رسیدن به این مقصود هم هر روز یک چیز جدید می‌زند. یک روز دانشگاه می‌زنند، روز دیگر روزنامه می‌زنند، الان هم دارند سایت می‌زنند.

از بس که هر روز یک چیز جدید می‌زنند هر دفعه که اینها را می‌بینیم باید بپرسیم «این اواخر چی زدی؟» البته سوال مهم‌تری که مطرح است و هنوز کارشناسان نتوانسته‌اند پاسخ درستی به آن دهند این است که «اینا چی می‌زنن که اینقدر شادن؟» سایت؟ روزنامه؟ دانشگاه؟ ماری جون اینا؟ محمود جون اینا؟ کدام یک از موارد فوق در روحیه این جماعت اینقدر تاثیر دارد؟ یکی دیگر از تاثیرات سوء مصرف بیش از اندازه عناصر نشاط آور توسط این گروه نازنین این است که اعلام کرده‌اند 47 نفر سایت احمدی نژاد دات آی آر را مدیریت می‌کنند.

من نگاهی که به این لیست انداختم دیدم همگی از چهره‌های فرهنگی و سیاسی نزدیک به احمدی‌نژاد هستند. این سوال در ذهن ایجاد مي‌شود که آیا مدیریت یک سایت شخصی واقعا به 47 نفر نیرو لازم دارد؟ خیر این‌طور نیست.

آقای احمدی نژاد در دفتر ولنجک این 47 نفر را جمع می‌کند و می‌پرسد: کی بلده جهان رو مدیریت کنه؟ همه دست‌شان را بالا می‌برند. بعد می‌پرسد حالا کی بلده سایت رو مدیریت کنه؟ همه دست‌هایشان را می‌آورند پایین. در آخر تصمیم می‌گیرند یک نفر مهندس را از بیرون بیاورند تا کارهای سایت را انجام دهد، آن 47 نفر هم کل بودجه را بگیرند و آن یک نفر را مدیریت کنند!  

تلویزیون یک مستند از مجید انصاری معاون پارلمانی رئیس‌جمهور ساخته، بعد از آقای انصاری پرسیده‌اند که چه موسیقی‌ای گوش میدی؟ آقای انصاری هم گفته شجریان و شهرام ناظری و سراج و افتخاری و اینها گوش میدم. در نهایت تلویزیون در نسخه ای که اتفاقا جلوی روی انصاری هم پخش کرده شجریان را حذف کرده و این‌طوری شده که طرف می‌پرسه چی گوش میدی؟ انصاری به‌صورت تدوین شده و اسلوموشن یه مکث می‌کنه و لبخند می‌زنه [به جای شجریان] بعد میگه شهرام ناظری، سراج، افتخاری ... ما از این داستان نتیجه می‌گیریم که صداوسیما بعد از آمدن سرافراز تغییرات مثبتی داشته است. در دوره ضرغامی متاسفانه از این تکنولوژی‌ها استفاده نمی‌شد.  

علی مطهری گفت: «چون دولتی آمده که به اصلاح طلبی گرایش دارد فشارها بیشتر شده است. خودسانسوری در رسانه‌های ما بیشتر شده و نشریات از خطر توقیف و لغو امتیاز نسبت به دولت قبل بیشتر می‌ترسند.» 

راست می‌گوید. الان اگر جلیلی رئیس جمهور شده بودند این همه بدبختی نداشتیم. راحت با 1+5 به توافق می‌رسیدیم، هیچ کنسرتی لغو نمی‌شد، روزنامه‌ها توقیف نمی‌شد، زنان به ورزشگاه می‌رفتند، آلاله غنچه می‌کرد و حتی کبوتر - با حفظ شئونات - بچه می‌کرد. یعنی ببین تا چه حد آزادی وجود داشت! حیف که لجاجت می‌کنیم و می‌رویم به گرایش اصلاح طلبی رای می‌دهیم. خاک بر سرمون. 

ما از این قسمت نتیجه می‌گیریم در جایی که ما زندگی می‌کنیم برای داشتن آزادی بیان باید اول بپذیریم که مخالف آزادی بیان هستیم. (البته من در گامبیا زندگی می‌کنم، شما را نمی‌‌دانم.)