«این فقط یک «عینک» است، نه بخشی از یک نمایش هنری» ؛ توضیحی که مسوولان برگزاری یک نمایشگاه هنری بعد از برداشتن عینکی که یک نفر آن را روی زمین رها کرده بود ارائه کردند؛ جمله‌ای که خیلی‌ها به آن انتقاد کردند و آن بدترین بخش داستان عینکی که در یک لحظه به یک اثر هنری تبدیل شد بوده، است.
چند نوجوان که هفته قبل از یک نمایشگاه هنری در موزه‌ای در اسپانیا بازدید می‌کردند، تصمیم گرفتند با بازدیدکننده‌ها و برگزارکننده‌های نمایشگاه شوخی کنند، آن‌ها یک عینک دور مشکی معمولی را روی زمین گذاشتند تا ببینند واکنش مردم چه خواهد بود. همان‌طورکه پیش‌بینی می‌شد خیلی‌ها فکر کردند که عینک روی زمین هم یکی از آثار به نمایش گذاشته‌شده در موزه است و در نتیجه، تعداد زیادی دوربین به سمت عینک روی زمین، نشانه رفت.
کمی بعد، یک حساب توییتری با هشتگ همان نمایشگاه، افشا کرد که این تنها یک شوخی بوده است؛ مسوولان موزه هم عینک را از روی زمین برداشتند و به نظر می‌آید که این شوخی که دو سه روزی رسانه‌های جهان را پر کرده بود، کم‌کم فراموش می‌شود؛ اما چرا باید یک عینک معمولی روی زمین یک گالری، با یک اثر هنری اشتباه گرفته شود؟
بعد از جنگ جهانی اول در اروپا جنبش‌های آوانگارد هنری زیادی شکل گرفت که سردمدار یکی از آن‌ها «مارسل دوشان» مجسمه‌ساز و هنرمند فرانسوی بود که مساله «انتخاب هنرمند» را مطرح و این استدلال را ارائه کرد که « اثر هنری در واقع چیزی نیست به جز آن چیزهایی که هنرمند بر آن‌ها نام اثر هنری می‌گذارد.» به این ترتیب او نمایشگاه‌هایی ترتیب داد که در آن‌ها، یک پنکه، یک جابطری، یک آب‌ریزگاه و چیزهای دیگری از زندگی روزمره به عنوان اثر هنری به نام او ارائه می‌شد.
این نگاه به هنر و اثر هنری هنوز هم طرفدارهای زیادی دارد؛ از هنرمند آمریکایی «اندی وارهول» که تصاویر جعبه‌های سوپ آماده را به نمایشگاه‌ها آورد تا هنر مند معاصر «تیلادا سوینتون» که در یک رویداد هنری در یک جعبه شیشه‌ای خوابید و این خواب را به عنوان اثر هنری خودش عرضه کرد.
این ایده که «انتخاب هنرمند هر چه باشد، یک اثر هنری محسوب می‌شود» در آغاز بسیار رادیکال و ضدجریان‌های غالب هنری تلقی و از آن به عنوان انقلابی علیه هنر آکادمیک یاد می‌شد، اما امروز که کارهای «حاضر و آماده» مارسل دوشان و «هنر پاپ» اندی وارهول و بسیاری دیگر جای خودش را در تاریخ هنر باز کرده و در کلاس‌های هنر تدریس می‌شود، چیزی زیادی از شمایل انقلابی این رفتارها هم باقی نمانده است؛ در واقع جریان اصلی هنر توانسته این انقلاب‌ها را هم در خودش هضم کند؛ بنابراین آن‌قدرها عجیب نیست اگر یک عینک روی کف‌پوش یک موزه، به اندازه یک اثر هنری جلب نظر کند؛ هر چه باشد این عینک در یک موزه به نمایش در آمده است!
