حمید نجف؛ روز گذشته باز هم شاهد حادثه‌ای دلخراش برای جمعی از دانش آموزان عزیز کشورمان بودیم، اتوبوس حامل دانش آموزان دختر استان هرمزگان حوالی قلعه بیابان داراب واژگون شد.
اتوبوسی حامل دانش آموزان رودانی و مینابی از استان هرمزگان که قصد داشت فرزانگان را به اردوی ملی فرزانگان در شیراز برساند که به مقصد نرسید.
حادثه‌ای که طبق معمول چند روزی در صدر اخبار رسانه‌ها و ابراز فضل عده‌ای قرار می‌گیرد و خیلی زود به دست فراموشی سپرده می‌شود، مثل آمار‌های تلفات سوانح رانندگی که هر وقت می‌شنویم سری تکان می‌دهیم و خیلی راحت از کنار آن عبور می‌کنیم.
هیچ‌گاه به دنبال راه حل غلبه بر این چالش نیستیم، مردم دولت را متهم می‌کنند و بعضی دولتمردان انگشت اتهام را به سوی بعضی از رانندگان می‌گیرند و فرهنگ نداشته آنان در رانندگی را به رخ شان می‌کشند.
دسته‌ای در اینگونه مواقع به نارسایی در جاده‌ها اشاره می‌کنند و عده‌ای ناایمنی خودرو‌ها را بر سر خودروسازان می‌کوبند.
بعضی پلیس راهور را متهم می‌کنند و بررخی کم کاری صدا و سیما و رسانه‌ها را در فرهنگ سازی عامل ناآگاهی و پیدایش این حوادث می‌دانند.
معمولا در یک چنین صحنه‌هایی، همه چند وقتی به دنبال مقصر اصلی می‌گردند تا همه کاسه و کوزه‌ها را در سرش خراب کنند، بدون آنکه کمی راجب نقش خود در‌این باره فکر کنند.
بله نقش خود!
این ناشی از نقص فکری است که تصور کنیم، تک تک ما در رفع این چالش ملی هیچ نقشی نداریم.
اینکه فکر کنیم یک یا چند سازمان دولتی قادرند بدون کمک ما نسبت به رفع این چالش ملی اقدام کنند کمی عجیب است.
واقعیت این است که برای رفع یک مشکل ملی ما نیازمند یک اقدام ملی هستیم، اقدامی که همه در هر لباس و مسئولیتی باید به صورتی فعال در آن مشارکت کنند.
نویسندگان و اصحاب رسانه با قلم، تریبون داران با بیان، مجلس‌نشینان با قانون، ناظران با نظارت دقیقتر، دولتمردان با اختصاص بودجه بیشتر، سازندگان خودرو با توجه به ایمنی، معلمان و اساتید دانشگاه با آموزش و تک تک ما با رعایت و توجه به قوانین و مراعات حقوق یکدیگر، بله ما تنها در سایه وحدت و صرف فعل خواستن میتوانیم مثل خیلی از کشورهای پیشرفته به راحتی این چالش جدی را پشت سر بگذاریم یا همچنان اندرخم کوچه دیروز حرکت کنیم و به انتظار حادثه بعدی بنشینیم.
دیگر خود دانید...
