گوگل بالاخره می‌خواهد با Wear OS به جنگ اپل واچ برود

به نظر می‌رسد جنگ بر سر تصاحب مچ دست شمایی که این پست را می‌خوانید، خیلی جذاب‌تر شده است. چندی پیش شرکت ساعت سازی فسیل اعلام کرد که حدود ۴۰ میلیون دلار از تکنولوژی‌های بخش ساعت‌های هوشمند خود را دارد به گوگل می‌فروشد که این یعنی به نظر می‌رسد گوگل نقشه‌هایی جدید برای Wear OS در سر می‌پروراند. گویا گوگل بیشتر از هر زمانی خطر اپل واچ را در کمین خود حس می‌کند و نمی‌خواهد از قافله ساعت‌های هوشمند، عقب بماند.

 

خرید تکنولوژی فسیل برای ۴۰ میلیون دلار، در مقابل خرید شرکت Nest توسط گوگل با قیمت ۳.۲ میلیارد دلار، معامله کوچکی به حساب می‌آید، اما به همان اندازه اهمیت دارد. در حال حاضر فسیل تنها شرکتی است که مدام در حال ساخت و عرضه ساعت‌های هوشمند مبتنی بر Wear OS است که مردم هم محصولاتش را دوست دارند و آن‌ها را خریداری می‌کنند. همچنین این معامله بین فسیل و گوگل به این معنی نیست که به این زودی‌ها ساعت هوشمند ساخت گوگل با نام پیکسل را خواهیم دید، اما خب بالاخره می‌دانیم که گوگل می‌تواند یک تیم برای توسعه سخت‌افزاری و نرم‌افزاری یک ساعت هوشمند را تشکیل دهد.

چیزی که بیش از همه اهمیت دارد، این است که گوگل به توسعه سیستم عامل Wear OS متعهد است و این می‌تواند به این معنی باشد که بالاخره قرار است یک رقیب قدرتمند برای اپل واچ شاهد باشیم.

 

سخت افزار روی نرم‌افزار تاثر می‌گذارد
آخرین باری که گوگل به این شکل روی شرکتی سرمایه گذاری کرد، منجر به ظهور گوشی‌های سری پیکسل شد. در ژانویه سال ۲۰۱۸، گوگل بیش از یک میلیارد دلار برای گرفتن بخش بزرگی از تیم طراحی HTC هزینه کرد که شامل هزاران مهندس و بخشی از مالکیت معنوی این تیم می‌شد. اگرچه تاثیر این تیم را تا زمان عرضه پیکسل ۴ در سال جاری میلادی نخواهیم دید، اما تا همین جا هم مشخص شده که چقدر این تیم روی گوشی‌های پیکسل ۳ تاثیر گذار بوده‌اند.

 

همکاری با فسیل اگرچه از نظر هزینه مالی در مقابل قرارداد با اچ تی سی ناچیز به حساب می‌آید، اما می‌تواند به همان اندازه تاثیر گذار باشد. روی گوشی‌های پیکسل ویژگی‌هایی مثل Active Edge (که یک کپی مستقیم از Edge Sense روی گوشی‌های HTC U. ۱۱ و U. ۱۲ است)، اضافه شدن پشتیبانی از شارژ وایرلس و اضافه شدن دوربین دوم، مشخصا تاثیراتی بوده‌اند که تیم طراحی اچ تی سی روی گوشی‌های پیکسل گذاشته‌اند. اما رابطه گوگل با HTC عمیق‌تر از این تغییرات سخت‌افزاری است. در گوشی‌های پیکسل ۳ بیش از هر گوشی اندرویدی دیگر شاهد توجه به جزئیات در بخش نرم‌افزار و سخت‌افزار هستیم که در نهایت منجر به ایجاد یک تجربه کاربری خاص شده است.

در طراحی جدید رابط ناوبری پیکسل‌ها، پیکسل لانچر، ویژگی‌های مبتنی بر AI و البته در دوربین نیز می‌توانید تجربه خاص و ناب پیکسل را ببینید. در دو سه سال گذشته، گوگل در طراحی و عرضه نسخه‌های جدید اندروید، پیکسل را در پس ذهن خود داشته و به نوعی سعی کرده بهترین تجربه اندروید را برای پیکسل‌های خود به ارمغان بیاورد. اما این ویژگی‌های جدیدی که در اندروید پای و قبل از آن در اندروید اورئو دیده بودیم، تنها محدود به پیکسل‌ها نبودند. از همین رو امید داریم حالا که گوگل یک تیم سخت‌افزاری ساخت ساعت هوشمند در شرکت خود دارد، در Wear OS نیز پیشرفت‌هایی مشابه اندروید پسا پیکسل شاهد باشیم و بالاخره بتوانیم رقیب واقعی اپل واچ را ببینیم.

 

ظاهر مقدم بر عملکرد
وقتی Android Wear در ماه مارچ سال ۲۰۱۴ معرفی شد، چیزی به اسم اپل واچ وجود خارجی ندارد. بزرگ‌ترین رقیب گوگل در آن زمان ساعت هوشمند گلکسی گیر از سامسونگ بود که مبتنی بر سیستم عامل تایزن، طراحی شده بود. دیگر رقیب گوگل ساعت‌های هوشمند پبل بودند که آن‌ها نیز دیگر وجود خارجی ندارند. Android Wear دروقاع اولین سیستم‌عاملی بود که برای مچ دست کاربران طراحی شده بود و سعی در برقراری یک بالانس میان ساعت‌های کلاسیک و همچنین گجت‌های هوشمند داشت.

 

چیزی که توانست اولین ساعت‌های اندرویدی را محبوب کند و توجهات را به Android Wear جلب کند، طراحی آن‌ها بود. از جمله این ساعت‌ها می‌توانیم به نسل اول موتو ۳۶۰ و نسل اول هواوی واچ اشاره کنیم که بسیار شبیه به ساعت‌های کلاسیک بودند. واچ فیس‌هایی که روی این ساعت‌ها نصب شده بود نیز ظاهری کلاسیک داشتند و روی بدنه این ساعت‌ها تنها یک دکمه دیده می‌شد که به جذابیت بصری آن‌ها افزوده بود. در کنار این مدل‌ها، دو مدل ساعت دیگر از طرف سامسونگ و ال جی معرفی شده بود که ظاهری بیشتر شبیه به گجت‌ها داشتند تا یک ساعت معمولی.

وقتی که اپل واچ ۶ ماع پس از Android Wear معرفی شد، دیدگاه گوگل از ساعت هوشمند را تثبیت کرد. در شرایطی که نسل اول واچ تنها گجتی بود که ساعت را هم اعلام می‌کرد، ساعت‌های مبتنی بر Android Wear هم ظاهری سنتی‌تر داشتند و هم عملکردی بهتر ارائه می‌کردند. برگ برنده ساعت‌های اندرویدی، ظاهر آن‌ها بود که بیش از تمرکز روی ویژگی‌های خاص نرم‌افزاری، روی طراحی و دکمه‌ها تمرکز داشتند. به همین دلیل است که فسیل که در اصل یک شرکت ساعت ساز است، توانسته بهتر از شرکت‌های سازنده گوشی هوشمند، ساعت هوشمند بفروشد. فسیل درک کرده که بسیاری از کاربران، به جای آن که به یک ساعت هوشمند نیاز داشته باشند، به ساعتی نیاز دارند که کمی هوشمند‌تر شده است.

گوگل نیز می‌توانست هر تیم دیگری از شرکت‌های تولید کننده ساعت‌های هوشمند را خریدرای کرده و در اختیار خود داشته باشد، اما گوگل ترجیح داد برای یک دلیل ساده و مشخص، سراغ فسیل برود: گوگل نمی‌خواهد Wear OS را با اپلیکیشن‌ها و ویژگی‌های نرم‌افزاری مختلف که کسی استفاده نمی‌کند، پر کند بلکه می‌خواهد آن را تا حد ممکن ساده کند و پیچیدگی‌ها را از این سیستم‌عامل و ساعت‌های مبتنی بر Wear OS، کم کند.

 

هر مدل برای یک سلیقه
احتمال اینکه شما هم ساعت‌های هوشمند فسیل را در دست مردم دیده، اما نفهمیده باشید که با یک ساعت هوشمند روبرو هستید، زیاد است. برای مثال این ساعت‌ها از دور ظاهری کاملا کلاسیک دارند و نکته مهم این است که هر کدام از آن‌ها، فلسفه طراحی برند خودشان را فریاد می‌زنند. ساعت‌های Michael Kors، Kate Spade، Armani، Diesel و البته خود فسیل (ساعت‌های تمامی برند‌های گفته شده زیرمجموعه فسیل هستند)، بیش از آن‌که شبیه یک ساعت هوشمند باشند، شبیه دیگر ساعت‌های خود این شرکت‌ها هستند. حتی برخی از آن‌ها از نوع هایبرید بوده و عقربه و نمایشگری بسیار کوچک دارند و برخی دیگر نیز نمایشگری بزرگ در جلوی ساعت داشته و مبتنی بر Wear OS هستند.

 

چیزی که تمام این ساعت‌های هوشمند گفته شده از این شرکت‌ها در آن مشترک هستند، یک مورد است و آن واچ فیس است! بسیاری از ساعت‌های فسیل ممکن است سنسور‌هایی مثل سنسور ضربان قلب و یا چیپست NFC برای پرداخت‌های موبایلی را به ازای داشتن طراحی کلاسیک، فدا کرده باشند. در همین حین، دیگر شرکت‌ها سعی می‌کنند تا جای ممکن سنسور‌های مختلف را در ساعت‌های هوشمند قرار دهند، اما فسیل کمتر علاقه به تولید ساعتی دارد که «همه کار» را انجام می‌دهد. گوگل هم دقیقا به همین دلیل سراغ فسیل رفته تا بتواند تمرکز خود را روی بخش‌هایی از Wear OS بگذارد که بیشتر اهمیت دارد مثل ویژگی‌های مربوط به سلامتی و فیتنس و از همه مهم‌تر، نمایش دادن زمان!

با سرمایه گذاری روی فسیل، گوگل نمی‌خواهد موفقیت اپل واچ را تکرار کند. به جای آن، گوگل متوجه شده که ساعت‌های هوشمند لازم نیست انبوهی از ویژگی‌های مختلف را داشته باشند چرا که بسیاری از مردم به دنبال ساعت هوشمندی با ویژگی‌های عادی هستند تا انبوهی از قابلیت‌های مختلف که ممکن است هرگز استفاده نکنند و این، همان جایی است که فسیل به گوگل کمک می‌کند. از طرفی دیگر گوگل هم تا به حال مشخص کرده که ترجیح می‌دهد Wear OS را به سمتی توسعه بدهد که تولید کنندگانی مثل فسیل بتوانند بهترین استفاده از آن را ببرند تا اینکه خود گوگل بخواهد وارد بازی ساخت ساعت‌های هوشمند بشود.

با آغاز همکاری و راهنمایی‌های فسیل، فاز بعدی Wear OS احتمالا کمتر درباره لمس کردن ساعت و ورود به اپلیکیشن‌ها خواهد بود و بیشتر شاهد رابط کاربری ساده‌تری خواهیم بود که به کمترین لمس کاربر برای کار کردن با آن، نیاز خواهد بود. تا اینجای کار، Android Wear و حالا پس از آن Wear OS، همیشه به دنبال سخت‌افزاری مناسب برای میزبانی می‌گشتند. در نهایت امیدواریم حالا که گوگل هم می‌داند باید چیکار کند و هم یک تیم از فسیل به خدمت گرفته است، بالاخره شاهد یک رقیب واقعی برای اپل واچ باشیم. شما درباره این موضوع چه فکر می‌کنید؟