دختر دندان‌پزشک رکورد پرش طول ایران را شکست

پیست آفتاب انقلاب که مدت‌ها مسابقه‌ای به خود ندیده بود، یکی، دو روز پیش دخترانی را به خود دید که نوید ظهور ستاره‌های جدید این رشته را می‌داد. دخترانی با دست‌های خالی، اما از جنس آفتاب که یکی پس از دیگری رکورد‌های ملی را جابه‌جا کردند.

مهم‌ترین رکوردشکنی در ماده پرش طول بود که ریحانه مبینی بعد از نزدیک به نیم‌قرن آن را جابه‌جا کرد. او با پرشی به میزان شش‌متر و ۱۷ سانتی‌متر، موفق شد رکورد پرش طول زنان ایران را که با شش‌متر و ۱۴ سانتی‌متر متعلق به مرحوم توران شادپور، پرنده صاحب‌نام قبل از انقلاب بود، بزند. رکورد قبلی مبینی پنج‌متر و ۹۵ سانتی‌متر بود، اما با جهش فوق‌العاده‌ای که در سه ماه گذشته داشت، توانست خودش را به پرش بالای شش‌متر برساند.

پرنده ۱۹‌ساله کاشانی خودش هم مثل اهالی دوومیدانی از رکوردی که زده تا حدودی شگفت‌زده شده است. او بعد از مسابقه‌اش گفت: «حقیقتا انتظار زدن رکورد را از خودم نداشتم. تنها مطمئن بودم که می‌توانم پرش بالای شش‌متری داشته باشم. البته این را باید بگویم که در تمرینات چندبار ۶ متر و ۱۵ و ۶ متر و ۱۶ سانتی‌متر پریده بودم، اما چون رکورد‌زدن شرایط خاصی را می‌طلبد، نمی‌توانی آن را پیش‌بینی کنی. شاید اگر در این مسابقات رقیب داشتم، می‌شد بهتر از این هم بپرم. دوومیدانی یک ورزش رکوردی است باید رقیب داشته باشی تا بتوانی رکوردهایت را ارتقا بدهی. اختلاف رکورد من در این رقابت‌ها حدود ۷۰ سانتی‌متر بود. من در واقع با خودم رقابت کردم. به خاطر همین، چون دیدم رکورد ایران را زدم، قانع شدم و در پرش‌های بعدی‌ام تلاشی برای رکورد بهتر نکردم».

ریحانه در حالی رکورد پنج‌متر و ۹۵ سانتی‌متری را به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بهبود بخشید که در طول ایام کرونا سخت تمرین کرد: «من دانشجوی دندان‌پزشکی هستم و چون باید دانشگاه بروم، شرایط تمرینی سختی دارم. تا ساعت چهار دانشگاه هستم و بعد از آن تمریناتم را انجام می‌دهم، اما در این مدت به خاطر کرونا دانشگاه‌ها تعطیل بود و من فرصت بیشتری برای تمرین پیدا کردم. خوشبختانه نتیجه‌اش هم این شد که رکورد بزنم».

رکورددار پرش طول زنان ایران با عملکرد خوبی که در جایزه بزرگ تهران از خود نشان داد، حالا این امیدواری را برای فدراسیون دوومیدانی به وجود آورده که در آسیا مدعی کسب مدال باشد. سال گذشته پرنده هنگ‌کنگی با رکورد ۶ متر و ۱۶ متر توانست به مدال برنز مسابقات قهرمانی آسیا دست پیدا کند. رکوردی که مبینی یک سانتی‌متر بیشتر از آن را ثبت کرده است: «این رکورد به من این انگیزه را داده که بهتر از این باشم. من با محدودترین امکانات در پیست خاکی تمرین کردم و توانستم به اینجا برسم. ساعت‌های تمرینی من ۹ تا ۱۱ شب است. تایم تمرینی‌ام در مقایسه با سایر دوومیدانی‌کاران خیلی کمتر است. اگر رقیب داشته باشم و پیست تارتان در اختیارم باشد، حتما بهتر از این می‌شوم. از مسئولان فدراسیون دوومیدانی و ورزش کشور می‌خواهم که پیست دوومیدانی شهر من (آران و بیدگل) را تارتان کنند تا با وضعیت بهتری تمریناتم را ادامه بدهم. سرپرست فدراسیون دوومیدانی در همین مدت کمی که به این فدراسیون آمدند، از من حمایت کردند. امیدوارم این حمایت‌ها کوتاه‌مدت نباشد و فدراسیون به رکورد فعلی من بسنده نکند. من اگر در اردو‌های برون‌مرزی شرکت کنم یا همین‌جا هم حریف تمرینی داشته باشم، بیشتر از این‌ها پیشرفت می‌کنم».

دارنده مدال نقره جام بین‌المللی کازانف قزاقستان نیز مثل بسیاری دیگر از دختران دوومیدانی‌کار منبع درآمدی ندارد و به دستمزد‌های ناچیز در لیگ دلخوش است: «تقریبا سه سال می‌شود که در لیگ دوومیدانی شرکت می‌کنم. متأسفانه دستمزد‌ها ناچیز است و بسته به امتیازی که برای باشگاه بیاوری، قراردادت را می‌بندند. هر امتیاز ۳۰۰ هزار تومان است که حدودا یک فصلش هشت، نه میلیون می‌شود. البته اخیرا شرکت باریج اسانس اسپانسر من شده و بخشی از هزینه‌های تمریناتم را متقبل شده است».

مهدی مبینی، سرپرست فدراسیون دوومیدانی که خود از قهرمانان اسبق پرش با نیزه ایران است، به دخترانی که موفق شدند در جایزه بزرگ تهران رکورد‌های ملی را جابه‌جا کنند، قول یک سکه تمام‌بهار آزادی را داده است. البته اهدای این سکه‌ها منوط به منفی‌شدن آزمایش دوپینگ این ورزشکاران است.