مأموریت جذاب زن ایرانی در کویت

‌‌شهرزاد مظفر، سرمربی سابق تیم ملی فوتسال زنان، پس از جدایی از تیم ایران، با یک برنامه چهارساله راهی کویت شد تا فوتسال را برای بانوان این کشور راه‌اندازی کند. حالا دو سال از حضور سرمربی موفق فوتسال آسیا گذشته و او توانسته بخشی از برنامه‌های مورد نظرش را برای زنان و دختران کویتی پیاده کند. او در حالی کارش را از صفر شروع کرد و پله‌پله جلو رفت که در همین مدت اندک توانسته در زمینه رقابت‌های باشگاهی، تشکیل تیم ملی بزرگسالان و برگزاری تورنمنت‌های دوستانه قدم‌های خوبی برای زنان فوتسالیست کشور همسایه بردارد. به این بهانه گفت‌وگویی را با مظفر ترتیب دادیم تا بعد از مدت‌ها پای صحبت‌های کارشناسانه این مربی کاربلد بنشینیم؛ از تجربه مربیگری در کویت تا پرداخت‌نشدن پاداش‌های جنجالی تیم سابقش و مرگ تأسف‌بار ماردونا.

در ادامه صحبت‌های مظفر با «شرق» را از نظر می‌گذرانید.

‌خانم مظفر خودتان شروع کنید. از فعالیت‌هایی که در این چند وقت اخیر با تیم ملی فوتسال کویت داشتید، بگویید؟
‌متأسفانه با آمدن کرونا همه برنامه‌های ما هم تحت‌الشعاع قرار گرفته است؛ اما در این مدت توانستیم تقریبا طبق برنامه پیش برویم. سال گذشته لیگ فوتسال زنان را برای اولین‌بار برگزار کردیم. کویت اصلا فوتسالی در بخش زنان نداشت. فکر می‌کنم یکی از اقدامات اولیه‌ای بود که باید برای راه‌اندازی این ورزش انجام می‌دادیم. سال گذشته درست زمانی که لیگ را برگزار کردیم، کرونا آمد. برای همین به‌ناچار مثل سایر کشورها تمرینات را به‌صورت آنلاین و مجازی به ورزشکاران می‌دادم. حدود چهار ماه به همین شیوه جلو رفتیم تا تمرینات لیگ برای فصل جدید شروع شد. الان یک ماهی می‌شود رقابت‌های باشگاهی در اینجا آغاز شده و همه مشغول هستند. در خلال لیگ، دو روز در هفته تمرینات تیم ملی را هم داریم. فکر می‌کنم اواخر بهمن لیگ به پایان برسد و کار تیم ملی به‌صورت جدی آغاز شود.

‌‌برنامه تیم ملی برای حضور در چه مسابقاتی است؟
برنامه‌مان حضور در جام ملت‌های آسیاست که خود کویت میزبان است. قرار بود این مسابقات تیرماه برگزار شود که به‌خاطر کرونا لغو شد. فکر می‌کنم با این شرایطی که وجود دارد، رقابت‌ها اواخر سال 2012 برگزار شود.

‌پیش‌بینی خودتان از اولین حضور تیم ملی فوتسال کویت در جام ملت‌ها چیست؟
ما اصلا به فکر کسب نتیجه نیستیم؛ چرا‌که تازه دو سال است مسئولیت راه‌اندازی فوتسال زنان در این کشور به من سپرده شده است. ما داشتیم طبق برنامه جلو می‌رفتیم اما با آمدن کرونا در کارمان وقفه ایجاد شد. از ابتدا خیلی خوب شروع کردیم و مسیر رو‌به‌رشدی داشتیم. 19 بازی دوستانه برگزار کردیم، ولی خب همه‌چیز یکباره به هم ریخت. با همه اینها در کل نباید از تیمی که یک سال از تأسیس آن می‌گذرد، انتظار کسب مقام داشت. به‌هر‌حال در همین کویت هم یک‌سری محدودیت‌ها وجود دارد که یک جاهایی مانع ایجاد می‌کند. اولینش هم نیروی انسانی است. کویت چهار میلیون جمعیت دارد اما از این تعداد یک‌میلیون‌و 200 نفر آن کویتی هستند و بقیه خارجی‌اند. مهم‌ترین ابزار برای یک مربی داشتن استعداد است اما متأسفانه دست من در اینجا برای کشف استعدادها بسته است. هنوز نتوانسته‌ام استعدادها و نیروهای دلخواه خودم را انتخاب کنم. درحال‌حاضر می‌توانم بگویم ما به نسبت ظرفیتی که داریم توانستیم پیشرفت درخور توجهی داشته باشیم. اختلاف تیم ملی کویت در مقایسه با سایر رقبای آسیا خیلی فاحش و زیاد است. ما برای اینکه بتوانیم الان این تیم را به جایگاهی خوب در سطح قاره برسانیم، باید یک برنامه 10ساله داشته باشیم. من در واقع با برنامه چهارساله‌ای که دادم، مشغول مهیا‌کردن زیرساخت‌ها، احداث آکادمی فوتسال و پایه‌گذاری تیم زیر 14ساله‌ها هستم. ما می‌خواهیم آینده این تیم را بسازیم.
‌ دو سال از حضورتان در این کشور گذشته. الان فکر می‌کنم مردم کویت دیگر شما را به‌عنوان یک مربی ایرانی که قهرمانی آسیا را در کارنامه دارد می‌شناسند. واکنش کویتی‌ها نسبت به حضور شما و راه‌اندازی این ورزش برای زنانشان چطور بوده است؟
اوایل که تقریبا نمی‌دانستند ورزش فوتسال برای زنان این کشور وجود دارد تا اینکه بعدا من با تلویزیون کویت مصاحبه داشتم و آشنا شدند. الان تقریبا دیگر همه کویتی‌ها می‌دانند که فوتسال بانوان را دارند. سال گذشته که چند دیدار دوستانه برگزار کردیم، سالن پر بود از تماشاچی. از اول تا آخر بازی مردم در سالن حضور داشتند و تیمشان را تشویق می‌کردند. این به نظر من واقعا موضوع ارزشمندی است. در واقع یکی از دلایلی که ما خواستیم کویت میزبانی جام ملت‌های آسیار را بگیرد این بود که فوتسال کویت را به مردم این کشور معرفی کنیم. امیدوارم در وهله بعدی بتوانیم با این حرکت زیرساخت‌های لازم این ورزش را در این کشور ایجاد کنیم. دلیل سوم هم اینکه بچه‌های ما، تیم‌های مطرح آسیایی را ببینند. اینها همه دستاوردهایی است که من فکر می‌کنم با توجه به آن می‌توانیم فوتسال زنان این کشور را بسازیم. ما هدفی برای کسب مقام در جام ملت‌ها نداریم.

‌برای تیم ملی فوتبال زنان کویت برنامه‌ای از شما نخواستند؟
نه، مدیریت تیم ملی فوتبال دست تیم دیگری است. فوتبال هم تقریبا کارش را با فوتسال شروع کرد و آنها هم در ابتدای مسیر هستند. آن‌طور ‌که می‌دانم می‌خواهند برای این تیم هم یک مدیر فنی خارجی استخدام کنند.

‌این احتمال وجود دارد که تیم ملی فوتسال زنان ایران در جام ملت‌های آسیا با تیم ملی کویت روبه‌رو شود؛ آن وقت چه حسی خواهید داشت از اینکه با شاگردهای قدیمتان مواجه شوید؟
بله خب اگر در یک گروه قرار بگیریم با هم روبه‌رو می‌شویم. ایران جزء مدعیان قهرمانی است و همیشه حرف برای گفتن زیاد دارد؛ اما این را می‌گویم که من قلبم برای تیم ایران می‌تپد.

‌شما زمانی که از تیم ملی فوتسال ایران کناره‌گیری کردید و به کویت رفتید، گفتید که به هر آنچه می‌خواستید با تیم ملی ایران رسیدید، البته با شرایط موجود کشور. گفتید که نیاز به تغییر دارید و می‌خواهید تجربیات جدیدتری به دست بیاورید، هنوز هم این حس را دارید؟
من اصولا آدمی هستم که از رکود خوشم نمی‌آید. دوست ندارم کاری را نیمه‌کاره رها کنم. الان پرونده‌ای در کویت باز شده که دوست دارم تا آنجا که می‌شود آن را به سرانجام برسانم. یک برنامه چهارساله است و باید تا آخر اجرا شود. اگر وقفه کرونا به وجود نمی‌آمد، الان جلوتر بودیم، در واقع چیزی که از من خواسته شده، مدال‌آوری تیم ملی کویت نیست، پایه‌گذاری برای این تیم است. رسیدن به موفقیت یک برنامه درازمدت می‌خواهد. ما الان لیگ را راه‌اندازی کردیم، می‌خواهیم فوتسال را به مدارس برسانیم، استعداد تربیت کنیم و تیم‌های پایه‌ها را تقویت کنیم. شاید من 10 سال دیگر در کویت نباشم که احتمالا نیستم اما می‌خواهم کاری کنم که قائم‌به‌ذات نباشد. همین کارها من را راضی نگه می‌دارد.

‌پس با این شرایط ما فعلا نباید منتظر برگشت دوباره شما به تیم ملی ایران باشیم؟
تیم ملی ایران که الان سرمربی خودش را دارد و به نحو احسن کارهایش را انجام می‌دهد. هر چیزی زمانی و مکانی دارد. ما هم در یک برهه در خدمت تیم ملی بودیم و دینمان را ادا کردیم. ان‌شاءالله شاید در آینده دوباره برگشتیم و شروع به کار کردیم.
‌

فوتسال زنان ایران در دوره شما به‌ عنوان ارزشمند قهرمانی جام ملت‌های آسیا رسید. آن موقع وعده پاداش 20 میلیونی را به تیم و کادر فنی دادند. درحالی‌که چند سال از بزرگ‌ترین افتخار تیمی ورزش زنان کشور می‌گذرد اما هنوز این پاداش‌های ناچیز را نداده‌اند. دراین‌باره چه صحبتی دارید؟
فکر می‌کنم اصلا نباید درباره این موضوع حرف زد. خود من به‌عنوان سرمربی آن تیم و به‌عنوان طلبکار، شرمم می‌آید که دراین‌باره دیگر صحبت کنم. دوستان حتی اگر تورم را هم در نظر نگیرند، بعد از سه سال بخواهند این 20 میلیون را بدهند، دیگر ارزشی ندارد. جنجال‌های این پاداش باعث شد ارزش معنوی کار این تیم از بین برود. مهم‌ترین چیزی که از دست رفت، اعتماد و اطمینان بود. مسئولان طوری رفتار کردند که قهرمانی تاریخی تیم ملی فوتسال زنان فقط در آن لحظه برایشان مهم بود و الان کلا یادشان رفته است؛ این یعنی این قهرمانی عمیقا هیچ تأثیری در آنها نداشته است. نتیجه‌اش هم می‌شود اینی که الان می‌بینم و کلا فراموش می‌کنم. این رفتارها آدم را خیلی اذیت می‌کند.

‌در آخر می‌خواهیم درباره فوت مارادونا، ستاره اسبق فوتبال دنیا، برایمان بگویید. قطعا شما هم جزء آن نسلی بودید که با او خاطره‌های زیادی داشتید.
واقعا تأسف‌برانگیز بود. روزی که خبر فوت مارادونا را شنیدم، حال بدی داشتم. مارادونا شاید الگوی ورزشی خوبی نبوده و نباشد، ولی خاطراتی را برای یک نسل به وجود آورد که هیچ‌وقت فراموش نمی‌شود. من بازی‌های جام جهانی 86 و 90 را کاملا به یاد دارم. او همه را پای تلویزیون محو سحر و جادوی بازی خوبش می‌کرد. او به‌لحاظ فنی یک اسطوره بود. زندگی شخصی‌اش هم به خودش مربوط است. با همه خصوصیاتی که داشت یک اسطوره بود. ای‌کاش قدر خودش را بیشتر می‌دانست.