پرسپولیس برنده شد ولی...

در هفته سیزدهم رقابت‌های لیگ برتر، پرسپولیس برابر تیم قعر جدولی ماشین‌سازی به برتری رسید و سه امتیاز به اندوخته‌های نه‌چندان زیاد این فصلش اضافه کرد. این سه امتیاز البته آن‌طور‌که باید‌و‌شاید به دل هواداران باشگاه ننشست؛ روی کاغذ به نظر می‌رسید شاگردان گل‌محمدی بازی راحتی برابر تیم قعرنشین جدول که هنوز یک برد هم در کارنامه ندارد، داشته باشند، ولی جریان بازی و البته سبک بازی پرسپولیس معادلات را به هم زد و چیزی نمانده بود یحیی و تیمش بعد از شکست برابر آلومینیوم، این‌بار هم در یک دیدار خانگی دو امتیاز ارزشمند دیگر را هم از دست بدهند.

یحیی البته خوش‌شانس بود که این بار توپ احمد نوراللهی در دقیقه ۹۴ تبدیل به گل شد تا او موقتا از بحران خارج شود. پرسپولیس بازی را برد، ولی مشخصا این تیم با تیمی که مدافع عنوان قهرمانی است، زمین تا آسمان فاصله دارد. ابتدا این فاصله را می‌شود از میانگین امتیازاتی که پرسپولیس در این فصل به دست آورده برجسته کرد؛ تیمی که به‌طور میانگین در قهرمانی‌های فصول اخیر قریب به ۲.۲ امتیاز از هر بازی گرفته حالا بعد از ۱۱ بازی ۱۸ امتیازی است.

معنی‌اش می‌شود آنکه آن‌ها تا همین‌جا به‌طور میانگین ۱.۶ امتیاز از هر مسابقه گرفته‌اند. پرواضح است که این آمار با آمار پرسپولیس در فصول اخیر تفاوت زیادی دارد. نکته دیگر عدم تمرکز تیم پرسپولیسِ یحیی گل‌محمدی است که مشخص می‌کند آن‌ها انسجام سابق را ندارند.

برای این ادعا می‌شود مثال‌های زیادی آورد، ولی بارزترینش این است که برخلاف گذشته، این تیم توانایی زیادی برای محافظت از گل زده‌اش ندارد. همین آخرین بازی برابر ماشین‌سازی نه‌چندان قدرتمند نمونه خوبی است. پرسپولیس ابتدا جلو افتاد، ولی دوباره روی اشتباه و عدم تمرکز خط دفاعی‌اش گل مساوی را خورد و به هواداران استرس وارد شد؛ استرسی که تا دقیقه ۹۴ و گل نوراللهی ادامه داشت. البته که اتفاق بدتر برای آن‌ها گل‌خوردن در دقایق پایانی بازی است که فرصت پیروزی را از چنگشان درآورده است. دوباره می‌شود برای این ادعا به دو دیدار سرخ‌های تهرانی برابر ذوب‌آهن و البته استقلال در دربی اشاره کرد که سه امتیاز را در ثانیه‌های پایانی از دست دادند. شاید بزرگ‌ترین مثال برای رخ‌دادن این واقعه عجیب‌و‌غریب در تیم کنونی پرسپولیس، فینال لیگ قهرمانان آسیا باشد که با وجود زدن گل اول، نه‌تن‌ها از آن محافظتی نشد بلکه در ادامه قهرمانی هم از دست رفت.

معضل دیگر پرسپولیس در این فصل، تعداد گل‌های کمی است که در هر بازی می‌زند. شاید این نقیصه با نداشتن مهاجم طراز‌اول، از سوی کادر مربیگری پرسپولیس، توجیه شود، ولی واقعیت این است که یحیی گل‌محمدی در استفاده از بازیکنان جوان محتاط نشان داده است. درست در روز‌هایی که این تیم از فقر مهاجم رنج می‌برد، یحیی باز هم به آریا برزگر ستاره جوان تیمش که روزگاری می‌گفتند قرار است جای سردار آزمون را بگیرد، اعتماد نمی‌کند. او حاضر است جای احمد نوراللهی و وحید امیری را در زمین تغییر بدهد و از آن‌ها در خط حمله استفاده کند، ولی حاضر نمی‌شود از پتانسیل مهاجم جوانش در ترکیب استفاده کند.

به غیر از نقیصه‌های عنوان‌شده، تیم یحیی در این فصل به غیر از دو بازی با شهرخودرو و استقلال، نمایش دلچسبی که در حد مدعی قهرمانی باشد هم نداشته است! آن‌ها پیش‌تر، در اواخر فصل گذشته هم با چنین مشکلی روبه‌رو بودند، ولی در آن برهه این‌طور به نظر می‌رسید که یحیی برای قهرمان‌کردن تیمش محتاطانه بازی می‌کند و علاقه‌ای به حمله بی‌محابا ندارد.

با وجود چنین مشکلاتی که فعلا پرسپولیس با آن دست‌و‌پنجه نرم می‌کند، یحیی و بازیکنانش خوش‌شانس هستند که در این فصل، سایر رقبا هم ثبات زیادی نداشته‌اند، به‌طوری‌که حالا اگر پرسپولیس دو بازی معوقه‌اش را ببرد، باز این فرصت را دارد تا صدرنشین لیگ برتر شود. این مورد شاید بزرگ‌ترین شانسی است که یحیی گل‌محمدی و تا این مقطع از فصل نصیبشان شده است.