بهانه‌ای برای خودکشی نهنگ‌ها

قدرت مظاهری؛ هر چند سال یکبار اتفاق می‌افتد که نهنگ‌ها در اقدامی دسته جمعی با حرکت به سوی ساحل و زمینگیر شدن در فضایی بدون آب، مبادرت به خودکشی می‌کنند. دانشمندان و طبیعت‌شناسان فرضیه‌های زیادی را برای این اقدام ساختارشکنانه‌ی نهنگ‌ها درنظر گرفته‌اند، اما هیچکدام از این فرضیه‌ها مورد تایید علمی قرار نگرفته است.

نهنگ‌هایی که دست به این اقدام جنون‌آمیز می‌زنند، درصورت نجات و بازگردانیدن به آب‌های عمیق، باز هم در حرکتی عجیب به سمت ساحل برگشته و خود را در معرض مرگ و نابودی قرار می‌دهند. بسیاری بر این باورند که این حرکت نهنگ‌ها، می‌تواند نمادی از اعتراض آن‌ها به شرایط زندگی شان باشد.

شیوع اپیدمی کرونا ویروس در روز‌های پایانی سال ۱۳۹۸ و درگیر شدن همه‌ی حوزه‌های زندگی مردم با این همه گیری در تمامی طول سال ۱۳۹۹، موجب نوعی خستگی، فرسودگی و بی‌رمقی مطلق در آدم‌هایی شد که بنا به دلایل فراوان سیاسی و اقتصادی در زیر سایه‌ی تحریم‌های بین‌المللی، به نوعی اندوه جمعی مبتلا شده بودند.

فروکش کردن شاخص‌های شادیبخش در اثر قرنطینه و عدم ارتباط عاطفی آدم‌ها با همدیگر، مزید بر علت شده و موجبات افسردگی مزمن را در میان آن‌ها رواج داد.

خبر‌های مکرری از تلاش محققان و دانشمندان حوزه‌ی سلامت که تلاشی شبانه روزی را برای یافتن واکسنی در مقابله با این ویروس آغاز کرده بودند، این تلالو و کورسوی امید را در دل آدم‌ها روشن می‌ساخت که با کشف این نوشدارو می‌توانند دوباره در جمع‌های دوستانه و خانوادگی حضور یابند و با در آغوش گرفتن عزیزان شان، مقداری از انرژی تحلیل یافته‌ی عاطفی شان را بازسازی کنند.

تصورشان بر این بود که پس از یک سال خانه نشینی و حبس خانگی در چهاردیواری‌های سفت و چغری که روح و روان شان را مخدوش کرده بود، می‌توانند در جشنی همگانی دوباره با خیابان‌ها، جاده‌ها، دشت و دمن و طبیعت آشتی کنند و در دل آزاد آن، نفسی عمیق بکشند.

اما مردمی که در جریان سیال اطلاعات، هر روزه شاهد واکسیناسیون عمومی جهانی هستند، اما از زبان وزیر بهداشت خود جز زنجموره‌ی شبانه روزی چیزی نمی‌شنوند، چه راهی جز بیرون زدن از محبس‌های خالی از احساس خود دارند؟

اگر زندانیان در مقابل خشونت و شکنجه، به اعتصاب غذا تا رسیدن به مرگ اقدام می‌کنند، افراد قرنطینه‌شده‌ نیز در یک نافرمانی مدنی جمعی، خود را از قاب خانه هایشان‌ خارج می‌کنند تا به متولیان امر پیام دهند که سلامتی جمعی، تنها چیزی است که بزرگترین حاکمان را نیز بایست به تمکین وادارد و تمامی اولویت‌های سیاسی کشور را معطوف به آن نماید.

 ساختار قانونی ما نیز بر این نص استوار است که مجازات، تنها برای افعال مجرم یا مجرمان نیست. هرگونه ترک فعلی نیز که از سوی مجرمی اتفاق بیفتد، وی را مشمول مجازات خواهد کرد.

زمان در گذر است و پیکر‌های سهراب گونه‌ی آدم‌های پهلو دریده، بر زمین افتاده و در حال کشیدن نفس‌های آخرشان هستند. هرگونه تعلل و تاخیر در تامین این نوشدارو، می‌تواند ترک فعلی باشد که اولیاء دم را خواستار پاسخگویی نماید.

نشستن روبروی دوربین و زنجموره کردن و منت گذاشتن هر روزه بر مردم و مقصر نمودن آن‌ها به خروج از خانه هایشان به دلیل ناتوانی در تامین کالای سلامت آن‌ها، چیزی جز فرار به جلویی دهشت انگیز نیست.

در این دریای پرتلاطم، شاید جان به لب شدن آدم‌ها به دلیل به پایان رسیدن آستانه‌ی تحمل شان و بیرون زدن از محبس و قرنطینه – حتی به قیمت جان شان - کمتر از نهنگ‌هایی نباشد که هر از گاهی با حرکت جمعی به سمت ساحل، با اقدامی اعتراضی، خود را در معرض نابودی قرار می‌دهند.