چگونه با اعصاب و روان مردم بازی می‌شود

آیا شما بالاخره فهمیدید برنج‌های وارداتی آلوده است یا نه؟

اگر بخواهم روایتی از داستان برنج‌ها بدهم به کوتاه‌ترین شکل می‌توانم چنین روایت کنم: نزدیک به نه ماه پیش بود که پرده از راز آلودگی برنج‌های وارداتی در افتاد، در آن زمان یکی از مقامات وزارت جهاد کشاورزی اعلام کرد: «برنج خارجی در حال عرضه در بازار سرطان زاست.» با اعلام این خبر سیل تاییدها و تکذیب‌ها آمدن گرفت. یکی در سازمان استاندار می‌گفت هست، آن هم سیزده نوع آن؛ و آن دیگری می‌گفت نه، هیچ آلودگی ندارد.

حتی خانم وزیر دولت دهم در وزارت بهداشت، خبر آلودگی را تکذیب کرد؛ وی گفت: «گزارش آزمایش بر روی ‌برنجهای "سالهای قبل" که توسط معاونت غذا و دارو وزارت بهداشت انجام شده است، نشان می‌دهد که آلودگی در این برنجها از حیث آرسنیک، جیوه و فلزات سنگین وجود ندارد.»

چنین بود سرانجام خبری که ربط مستقیم به سلامت شهروندان داشت در دور باطل تکذیب و تایید نهان گشتن و عیان شدن.

اکنون از پس نه ماه كمیسیون بهداشت و درمان مجلس آلودگی را تایید می‌کند و خانم وزیر نیز مجبور می‌شود بر آلودگی صحه بگذارد.

نه ماه زمان برای پی بردن و تایید آلودگی برنج های وارداتی! اینکه منافع کدام گروه در واردات این برنج‌ها بوده‌است، اینکه آنان از چه میزان قدرت برخورددار بوده‌اند، اینکه چرا واردت در آن مقطع قطع نشد، اینکه چرا جلوی فروش برنج‌ها گرفته نشد و اینکه .... سوالاتی است که فعلا بدانها کاری نداریم...

ما به سوال اساسی مثل این «عدم اعلام شفاف و به موقع آلودگی برنج ها چه تاثیری بر روان و اعصاب ملت ایران دارد؟» کار داریم.

ما برای این که می توانیم موشک به فضا بفرستیم بسیار خوشحال می‌شویم، حق هم داریم جشن برگزار کنیم، که کار بزرگی است موشک به فضا فرستادن؛ ما برای تولید شنگول و منگول کلی جار می‌زنیم که ایران چندمین کشور است، حق هم داریم جار بزنیم چرا که توليد حيوانات تراريخته کار بزرگی است.

اما آیا ما حق داریم بر رسیدن موضوعی که به سلامت مردم ربط دارد را این همه وقت طول دهیم؟ آیا حق داریم به سکوت از کنار چنین مسئله بگذریم؟ آیا حق داریم به راحتی تکذیب کنیم و از پس نه ماه به راحتی تایید؟ این طول دادن چه تبعاتی بر روان و اعصاب مردم دارد؟

مردم در روزهای نخستین می پرسیدند برنج ها آلوده است یا نه؟ از روابط عمومی وزارت بهداشت جواب می‌شنیدند که سیزده نوع برنج وارداتی كه پیش‌تر از این به‌عنوان برنج‌های آلوده معرفی شده بودند در آزمایشگاه‌های معتبر و با نظارت كارشناسان وزارت بهداشت، مؤسسه استاندارد و دیگر مراكز تحقیقاتی دوباره بررسی شدند. براساس گزارش ستاد ملی بررسی سلامت برنج، با توجه به نتایج به دست آمده، همه برنج‌های وارداتی دارای مجوز، فاقد هر گونه آلودگی بوده و از نظر رعایت معیارهای بهداشتی و استانداردهای لازم مورد تأیید هستند.

اکنوم مردم اگر بپرسند برنج ها آلوده بود یا نه؟ چه می‌شنوند؛ از حسینعلی شهریاری نایب رئیس اول كمیسیون بهداشت و درمان مجلس جواب می‌شنوند، مسئولان وزارت بهداشت بالاخره آلودگی هشت نوع برنج وارداتی به سرب، از جمله برنج آریا و چند برنج دیگر را تأیید كردند، اما اعلام كردند كه در مورد آلایندگی به آرسنیك هنوز استانداردی كه مورد تأیید همه باشد وجود ندارد.

در این گونه موارد قاعده این است که وقتی خبری این چنین در شهر پیچید دستگاه‌های مسئول باید سریعا آستین همت بالا بزنند و در زمانی بسیار کوتاه دقیق کنکاش کنند و به طور شفاف نتایج را اعلام نمایند؛ دستگاه اجرایی بگیرند و ببندند و مجازات کنند؛ و در نهایت اسامی خاطیان توسط دستگاه مسئول اعلام گردد. 

چنین نشد و نه ماه پای بر سلامت برنج‌ها فشرده شد و اکنون بر آلودگی آن تاییدکی؛ به راستی این اتفاق بیرون از قاعده نشانه چیست؟ 
-سلامت شهروندان در اولویت دولت نیست!
-دولت امکانات لازم برای بررسی آلودگی را نداشته‌است به همین علت اشتباه رخ داده‌است!
-عده ای نگذاشته‌اند!
-...
تمام این گزاره‌ها تنها سکوت سنگینی را بر روان جامعه حاکم می‌کند! سکوتی که سوالاتی این چنین در پی دارد؛
-این مدت مردم چه میزان برنج آلوده مصرف کرده‌اند؟ 
-خسارت وارده به سلامت مردم چقدر بوده‌است؟
-آیا ارگانی بر آن است که خسارت را جبران کند؟
-چه كسانی مسئول این اشتباه تاریخی هستند؟
-چه گروهی در پی سرپوش گذاشتن بر آلودگی برنج‌های وارداتی بوده‌اند؟
-چه دست‌هایی پشت پرده واردات و فروش این برنج‌ها بوده‌است؟
-آیا می‌شود به ارگان‌های و سازمان‌های رسمی كشور اعتماد کرد؟
-از کجا معلوم که در موارد دیگر هم چنین مسائلی رخ نداده‌است؟
-چرا با اعصاب مردم بازی می‌شود؟