فرارو- این اولین فیلم کاملا موزیکال استیون اسپیلبرگ است و انقدر خوب از کار درآمده است که باید متاسف باشیم از اینکه او تا قبل از این ما را از این استعداد خودش محروم کرده بود. از همان اولین پلان فیلم به بعد تقریبا هیچ صحنه‌ای نیست که زیبا نباشد یا احساس خوبی منتقل نکند. دوربین در صحنۀ اول منظرۀ یک پروژۀ تخریب را از بالا نشان می‌دهد و سپس به سطح زمین می‌آید. به یک تعبیر، ورود دوربین اسپیلبرگ در این صحنه مثل یک وزنۀ تخریب ساختمان است و به این صورت نشان می‌دهد که با نزاعی رو به رو هستیم که قرار است همه چیز را نابود کند.
به گزارش فرارو؛ دنیایی که اسپیلبرگ در این فیلم خلق کرده است، صرف‌نظر از دورۀ زمانی خاص و صحنه‌های رقص و مبارزه‌ای که در آن هست، یک دنیای آشناست؛ جایی که پلیس نسبت به رنگین‌پوست‌ها سخت‌گیرتر است. این فیلم در واقع بازآفرینی فیلمی با همین نام است که رابرت وایز در سال 1961 ساخته بود و قبل از آن هم به صورت نمایش روی صحنه رفته بود. در فیلم اسپیلبرگ، هم از نمایش صحنه‌ای و هم از فیلم رابرت وایز تاثیراتی گرفته شده تا نسخه‌ای عمیق‌تر و جذاب‌تر از نسخه‌های قبلی این داستان ارائه شود. مثلا یکی از نوآوری‌های این فیلم این است که شخصیت‌های پورتوریکویی بین خودشان به زبان اسپانیایی حرف می‌زنند، البته به جز وقت‌هایی که دوستشان آنیتا (آریانا دیبوس) به آن‌ها تذکر می‌دهد که انگلیسی صحبت کنند تا بتوانند راحت‌تر در جامعۀ آمریکا جذب شوند.
در بحبوحۀ درگیری و فقر و انزوای اجتماعی، گل عشق میان تونی و ماریا شکوفا می‌شود. پیوند میان آن‌ها آتش تخاصم بین کهرباها و کوسه‌ها را شعله‌ورتر می‌کند. عشاق جوان خطر مجازات را جدی می‌گیرند اما نه آنقدر که از خواستۀ قلبشان دست بردارند. در واقع وقتی ماریا تلاش می‌کند آنیتا (نامزد برادرش برناردو) را قانع کند که او و تونی به یکدیگر تعلق دارند، این تلاش او در آن شرایط کاملا خلاف ارزش‌های گروه و جامعه‌شان به نظر می‌رسد.
شخصیت‌های تونی و ماریا در فیلم درخشش خیلی زیادی ندارند و داستان عشق رومئو و ژولیتی آن‌ها در سایۀ شخصیت‌های بزرگتر کمرنگ شده است. البته صحنه‌های آواز خواندن آن‌ها به زیبایی‌های فیلم اضافه کرده است. اما بهترین لحظات فیلم وقتی است که دوربین به سراغ ریف، برناردوآ آنیتا و والنتینا می‌رود. وحشت محض و لاف‌زنی‌های شکننده‌ای که در صحنه‌های رو در رویی ریف و برناردو می‌بینیم واقعا تاثیرگذار است؛ انعطاف بدنی آن دو باعث می‌شود که صحنه‌های مبارزه-رقص آن‌ها بسیار طبیعی و منطقی جلوه کند. ریتا مورنو در نقش والنتینا بازی ظریف و زیبایی ارائه می‌دهد و حضورش انگار به مسائلی که بین جوان‌ها در جریان است وزن و اعتبار می‌بخشد. او در یکی از صحنه‌های آواز حضور دارد و در همان صحنه نشان می‌دهد که این نزاع‌ها و دل‌شکستگی‌ها در نسل‌های قبلی هم سابقه داشته است.
اما برگ برندۀ این فیلم خود اسپیلبرگ است. او همان رنگ‌بندی اکسپرسیونیستی فیلم رابرت وایز را حفظ و برجسته‌تر کرده است اما تصاویر چشمگیری از دنیای واقعی را هم اضافه کرده است؛ مثل صحنه‌ای که سایه‌های کشیدۀ کهرباها و کوسه‌ها را در میدان مبارزه می‌بینیم؛ یا مثل صحنۀ جشن خیابانی بزرگ. او همۀ این تصاویر درخشان را اضافه می‌کند بدون اینکه از جنبۀ عاطفی داستان کاسته شود. واقعا باید امیدوار باشیم که این تنها فیلم موزیکال اسپیلبرگ نباشد.
- کارگردان: استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg).
- فیلمنامه‌نویس: تونی کوشنر (Tony Kushner).
- بازیگران: انسل الگورت (Ansel Elgort)، ریچل زگلر (Rachel Zegler)، آریانا دبوسی (Ariana DeBose) و دیگران.
- امتیاز: ۸.۲/۱۰
چگونه اقتدار کلیسای کاتولیک و نفوذ روحانیت در فرانسه از بین رفت؟
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
