تفال به حافظ ۲۷ آذر ۱۴۰۰؛ حدیث عشق زِ حافظ شنو نه از واعظ

فرارو- فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

هلال عید به دور قدح اشارت کرد

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد

که خاک میکده عشق را زیارت کرد

مقام اصلی ما گوشه خرابات است

خداش خیر دهاد آن که این عمارت کرد

بهای باده، چون لعل چیست جوهر عقل

بیا که سود کسی برد کاین تجارت کرد

نماز در خم آن ابروان محرابی

کسی کند که به خون جگر طهارت کرد

فغان که نرگس جماش شیخ شهر امروز

نظر به دردکشان از سر حقارت کرد

به روی یار نظر کن ز دیده منت دار

که کار دیده نظر از سر بصارت کرد

حدیث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ

اگر چه صنعت بسیار در عبارت کرد

شرح لغت: ترک فلک: تاراج گر گردون، تشبیه صریح همچنین است خوان روزه / چماش: به فتح اول و تشدید دوم در سیاق فارسی به معنی افسونگر، دلربا و شوخ و فسون ساز  /کاردیده: تجربه آموخته

تفسیر عرفانی:‌

بشتاب که روزگار خوان روز را برچید و هلال ماه نو نیز به گردش ساغر فرمان داد. مقصود او از این شعر این است که عاشقان کوی یار که با همه وجود طالب درگاه محبوبند، جان بر کف قدم در راه او می‌نهند و با راه رفتن به درگاه او، مزد اعمال خود را خواهند گرفت.

تعبیر غزل:

کسی عاشق شماست و در رسیدن به شما بیتاب است. هر گاه به او بی توجهی می‌کنید، عشق او به شما افزون‌تر می‌شود، ولی حجب و حیا اجازه نمی‌دهد که قدم پیش بگذارد. او منتظر اقدامی از جانب شماست. شما نیز بشتابید که فرصت از دست می‌رود.