پیش‌بینی دقیق وضعیت آینده کره‌زمین برای چند سال آینده از نظر کارشناسان طبیعت و پژوهشگران محیط زیست، بسیار سخت یا حتی غیرممکن است و طبیعتا برای چند دهه آینده، سخت‌تر.
به گزارش خراسان، با این حال و بر اساس شرایط کنونی و روندی که در پیش داریم، محققان مدعی‌اند می‌توانیم شکلی را که جهان در اواخر قرن بیست‌ویکم خواهد داشت.
تقریبا همه پرندگان را دوست دارند و از دیدن‌شان در آسمان لذت می‌برند. پرندگان موجوداتی بامزه و رنگارنگ هستند که به طبیعت، رنگ و البته صدای جان‌بخشی هدیه می‌دهند، اما با توجه به شرایطی که به دست خودمان رقم زده‌ایم تا چند دهه دیگر تعداد پرندگانی که می‌بینیم، بسیار کمتر خواهد بود. بر اساس مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۹ درباره تغییرات آب و هوایی انجام شده، آب و هوای ناخوشایندی که هر ساله بدتر از سال قبل می‌شود، هم سرد و هم گرم، بدون شک خیلی زود باعث مرگ پرندگان در مقیاس وسیع خواهد شد. بر اساس این مطالعات، اگر دمای متوسط کره زمین ۳.۵ درجه سانتی گراد افزایش یابد بین ۶۰۰ تا ۹۰۰ گونه از پرندگان به طور کامل از بین خواهند رفت. پس از آن بالا رفتن یک درجه‌ای دمای کره زمین باعث انقراض ۱۰۰ تا ۵۰۰ گونه دیگر به طور کامل خواهد شد و بیشترین تلفات به پرندگانی وارد می‌شود که سکونتگاه هایشان به ندرت دچار تغییرات شدید دمایی شده است و به این تغییرات ناگهانی عادت ندارند. بدین ترتیب پرندگان قادر نخواهند بود با دما‌های متغیر ناگهانی خود را وفق دهند و مرگ تنها گزینه پیش روی آن‌ها خواهد بود.
اگر به عادت‌های غذایی امروزمان ادامه دهیم، دنیا قادر نخواهد بود تا سال ۲۱۰۰ غذای کافی برای‌مان فراهم سازد. در حقیقت و به گفته دانشمندان، حتی اگر همه انسان‌ها تا سال ۲۱۰۰ گیاه خوار شوند بازهم زمین‌های کشاورزی توان تأمین غذای ۱۰ میلیارد نفر را نخواهند داشت. به علاوه، تا سال ۲۰۳۰ هر کسی استطاعت خرید غذا را نخواهد داشت. بعضی مواد غذایی ممکن است ۱۳۰ تا ۱۸۰ برابر گران‌تر شوند که طبیعتا برای همه افراد، توان خریدن‌شان مهیا نخواهد بود.
در آینده حوزه مدیترانه بسیار بیشتر از آن چه ظرف ۱۰ هزار سال گذشته رخ داده، تغییر خواهد کرد مگر آن که راهی پیدا کنیم تا تغییرات دمای هوای کره زمین زیر ۲ درجه باقی بماند. این بدان معنی است که جنگل‌ها تبدیل به زمین‌هایی پوشیده از خار و خاشاک و سپس بیابان می‌شوند. این موضوع نه تنها بر مناطق جنوبی اسپانیا بلکه روی ۲۰ کشور دیگر حوزه مدیترانه هم اثر می‌گذارد. در خور ذکر است که ۲۱ کشور شامل ۱۴ کشور جنوب اروپا، ۵ کشور شمال آفریقا و ۲ کشور آسیایی لبنان و سوریه در دریای مدیترانه خط ساحلی دارند و در خطر تبدیل شدن به بیابان تا سال ۲۱۰۰ هستند.
نوادگان ما ممکن است در سال ۲۱۰۰ نتوانند از سایه خوشایند یک ابر لذت ببرند، چون احتمالا ابر‌ها تا آن زمان از میان رفته باشند. از آن جایی که ابر‌ها پرتو‌های نور خورشید را انعکاس می‌دهند و سیاره ما را خنک نگه می‌دارند، بدون وجود آن‌ها دمای هوای کره‌زمین ممکن است به ۱۰۰ درجه سانتی گراد برسد. این بدان معنی است که احتمالاً کره زمین حالتی گلخانه‌ای پیدا می‌کند یعنی اقیانوس‌ها به داغی یک اجاق می‌شوند، خشکسالی و سیلاب‌های ناگهانی افزایش می‌یابد و هوا مملو از گاز دی اکسید کربن می‌شود. درنتیجه، کره‌زمین رفته‌رفته به جای ناخوشایندی برای زندگی کردن بدل می‌شود.
در سال‌های اخیر دیگر چیز زیادی درباره لایه ازن شنیده نمی‌شود، اما در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ قرن بیستم یک سوراخ بسیار بزرگ در اثر آزاد شدن کلر، فلوئوروکربن‌ها که موادی خطرناک بود و با استفاده از اسپری‌ها، سیستم‌های تهویه و یخچال‌ها تولید می‌شد، ایجاد شده بود. این اتفاق چنان سریع رخ داده و باعث آسیب دیدن لایه ازن شد که به نظر می‌رسید به زودی نسل بشر به خطر خواهد افتاد. اگر این سوراخ بزرگ‌تر می‌شد اشعه‌های فرابنفش خورشید بیش از پیش وارد زمین شده و انسان‌ها زنده زنده کباب می‌شدند. اما خوشبختانه به محض این که دانشمندان علت این واقعه را کشف کردند گام‌های مهم و زیادی برای کاهش استفاده از این مواد شیمیایی مضر برداشته شد. از آن زمان تاکنون لایه ازن به کندی، اما به صورت مداوم در حال ترمیم خود بوده است. در سال ۲۰۱۴ گروهی از دانشمندان وابسته به سازمان ملل اعلام کردند قطر لایه ازن نسبت به گذشته افزایش محسوسی یافته است و هر چند این فرایند به کندی صورت می‌گیرد، اما تا سال ۲۰۷۵ تمام سوراخ ایجاد شده در لایه ازن که روی جنوبگان قرار دارد، ترمیم خواهد شد. قبلا مساحت این سوراخ ۳۰ میلیون کیلومترمربع بود که اکنون به ۲۰ میلیون متر مربع کاهش یافته است.
به نظر می‌رسد سطح آب دریاها در سال‌های آینده تا ۲۵۰ سانتی متر بالا بیاید. در سال ۱۹۹۳ یک ماهواره شروع به ثبت میزان سطح آب دریاها کرد. از آن زمان سطح آب دریاها ۱۵ تا ۲۰ سانتی متر بالا آمده است. با این سرعت، تخمین زده می‌شود تا سال ۲۱۰۰ سطح آب دریاها به ۲۵۰ سانتی متر برسد. این بدان معنی است که بسیاری از خطوط ساحلی در سرتاسر دنیا در معرض خطر قرار دارند. با بالا آمدن سطح آب دریاها، چیز‌های زیادی در معرض خطر قرار می‌گیرد، از جمله پل‌ها، جاده‌ها و تأسیسات آبی و ...، این فهرست پایانی ندارد. در حقیقت این امر می‌تواند منجر به ایجاد امواج توفانی و همین‌طور جاری شدن سیل شود و حتی منابع آب شیرین به آب شور آلوده شوند، موضوعی که می‌تواند بر اکوسیستم‌های طبیعی و منابع آبی کشاورزی اثر بگذارد.
یکی از غم‌انگیزترین ضایعاتی که در طول قرن‌ها به زمین وارد شده و در دهه‌های آینده هم با سرعت بیشتری ادامه خواهد داشت، از دست دادن جنگل‌های بارانی است و با شرایط کنونی هم هیچ امیدی به بازگشت آن‌ها نداریم. به عبارت دیگر قبل از به انتها رسیدن قرن بیست و یکم چیز زیادی از این جنگل‌های باارزش باقی نخواهد ماند. بر اساس مطالعات اقلیمی که در سال ۲۰۱۴ در بریتانیا انجام شد مشخص گردید که در سال ۲۰۵۵ دمای متوسط کره زمین ۴ درجه بالاتر خواهد رفت. این میزان تنها متوسطی است که محاسبه شده و در برخی از نقاط جهان این افزایش بیش از ۱۶ درجه سانتی گراد خواهد بود که به این معناست زمین به زودی خواهد جوشید. بدین ترتیب در اواخر قرن کنونی دیگر چیز زیادی از جنگل‌های بارانی باقی نخواهد ماند. بر اساس محاسبات یک موسسه آب و هوا شناسی در آلمان در انتهای قرن کنونی دست کم ۸۳ درصد از مساحت جنگل‌های بارانی آمازون از بین خواهد رفت و این عدد بر اساس برخی خوش بینی‌ها محاسبه شده است.
وقتی به قطب شمال فکر می‌کنید، بدون شک یخ‌های فراوان اولین چیزی است که به ذهن‌تان خطور خواهد کرد، اما باید بدانید این تفکر مدت زیادی دوام نخواهد داشت، زیرا قطب شمال به زودی و طی چند دهه آینده از یخ خالی خواهد شد. بر اساس تحقیقاتی که نتایج آن در سال ۲۰۱۹ به چاپ رسیده است، سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ یخ‌های قطب شمال بیشترین میزان از بین رفتن را داشته‌اند و با سرعتی که اکنون آب شدن یخ‌های قطبی در پیش گرفته در سال ۲۰۳۷ هیچ یخی در این منطقه باقی نخواهد ماند. بر اساس محاسباتی که در این تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۰۹ بیش از ۴.۶ میلیون کیلومتر مربع یخ در شمالگان وجود داشته که در سال ۲۰۳۷ این مقدار به زیر یک میلیون متر مکعب یا تقریباً صفر خواهد رسید.
