«امیلی جنایتکار»؛ روایتی مهیج و تماشایی از شکل‌گیری یک تبهکار

فیلم مهیج و خوش‌ساخت «امیلی جنایتکار» (Emily the Criminal) داستان زن جوانی است که هم بدهکار است و هم شغل مناسبی پیدا نمی‌کند. شرایط برای قدم گذاشتن در مسیر نادرست مهیا است و امیلی خیلی بیشتر از آنکه فکرش را بکنیم قرار است در این مسیر جلو برود.

تاریخ انتشار: ۱۰:۱۳ - ۲۱ مرداد ۱۴۰۱

فرارو- «امیلی جنایتکار» اولین فیلم بلند جان پتون فورد است؛ فیلمی خوش‌ساخت که ترکیبی از درام روانشناختی، سینمای جنایی و نقد نظام سرمایه‌داری است. این فیلم به شکلی طبیعی و باورپذیر روند تبدیل شدن یک آدم معمولی به یک مجرم حرفه‌ای را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که سیستم معیوب اقتصادی و فشار‌های روزمرۀ زندگی چگونه شرایط را برای تغییر مسیر آدم‌های عادی فراهم می‌کنند.

به گزارش فرارو؛ امیلی زن جوانی است که دوست دارد تحصیل در رشتۀ هنر را ادامه بدهد، اما اوضاع اقتصادیش اصلا مناسب نیست. از یک طرف باید بدهی انباشتۀ وام‌های تحصیلی‌اش را پرداخت کند و از طرف دیگر به خاطر یکی دو اتهام جزئی که مربوط به سال‌ها قبل هستند، امکان پیدا کردن هیچ شغل ثابتی را ندارد. بعد از چندین مصاحبۀ ناموفق شغلی، تقریبا دیگر هیچ راه چاره‌ای برای او نمانده است.

در همین احوال او با مردی به اسم یوسف آشنا می‌شود که یک کسب و کار مجرمانه را اداره می‌کند. یوسف کارت‌های اعتباری سرقتی را به افراد مختلف می‌سپارد تا با آن‌ها خرید کنند و از این طریق پول خوبی به دست بیاورند. امیلی هم با همۀ تردیدهایش بالاخره به این جمع کلاهبردار می‌پیوندد. اولین ماموریت امیلی این است که با یکی از این کارت‌ها یک تلویزیون بخرد؛ کاری که به خاطرش ۲۰۰ دلار دستمزد می‌گیرد. این پول آسان و بی‌زحمت تردید‌های امیلی را از بین می‌برد و این برای او به یک کار عادی تبدیل می‌شود. اما اینجا آخرین حد پیشروی امیلی در قلمرو تبهکاری نیست.

داستان آدم‌هایی که به تدریج وارد دنیای خلافکاری می‌شوند قصۀ تازه‌ای نیست، اما فیلم «امیلی جنایتکار» یک روایت فوق‌العاده تماشایی از این داستان است. هیچ چیز در این فیلم مصنوعی و غیرطبیعی نیست و روند داستان کاملا منطقی به پیش می‌رود. بازی بی‌نقص آبری پلازا در نقش امیلی ستون اصلی جاذبه و گیرایی فیلم است. این از آن فیلم‌هایی است که بیش از هر چیز بر بازی شخصیت اصلی‌اش متکی است و پلازا با بازی جدی و با اعتماد به نفس خودش مهم‌ترین سهم را در بالا بردن سطح فیلم داشته است. از اولین سکانس فیلم، پلازا خشم‌ها و سرخوردگی‌های شخصیت امیلی را با ظریف‌ترین نگاه‌ها و حرکات چهره‌اش به ما نشان می‌دهد.

هرچند که داستان کلی فیلم ممکن است ساده به نظر برسد، اما لحظات پرتعلیقی در آن وجود دارد که نفس را در سینه حبس می‌کند؛ مثل صحنه‌ای که امیلی باید یک ماشین بخرد و هر چه سریعتر آنجا را ترک کند تا لو نرود. تعلیق‌های این فیلم به جای اینکه متکی بر موسیقی دلهره‌آور باشند، بیشتر از دل خود داستان و شرایط بیرون می‌آیند و به همین خاطر کاملا اصیل و عمیق جلوه می‌کنند. فیلم یک مقداری کند شروع می‌شود و کمی طول می‌کشد تا به اوج هیجان و گیرایی خودش برسد؛ اما وقتی می‌رسد دیگر تا لحظۀ آخر از این اوج پایین نمی‌آید.

«امیلی جنایتکار» نمی‌خواهد امیلی را تبرئه کند و همه چیز را به گردن شرایط بیاندازد. ما فرورفتن امیلی در باتلاق تبهکاری را می‌بینیم و کاملا درک می‌کنیم که تصمیمات خود او چه نقش مهمی در این روند دارند؛ اما در عین حال این فیلم نشان می‌دهد که شرایط اجتماعی و اقتصادی می‌تواند به قدری سخت و آزاردهنده باشد که کوچکترین تصمیمات اشتباه و انتخاب‌های نادرست، فرد را در یک سراشیبی لغزنده بیاندازند که جلو رفتن در آن بسیار راحت‌تر از بازگشت به عقب است.

دانلود

فیلم اصلی