۴ نوع مولتیپل اسکلروزیس که همه باید بدانند

فرارو- بسیاری از مبتلایان صرف نظر از نوع ام اس می‌توانند به زندگی خود آن گونه که همواره برنامه ریزی کرده بودند ادامه دهند.

به گزارش فرارو؛ بیایید نگاهی دقیق‌تر به انواع ام اس داشته باشیم و این که هر کدام چگونه ممکن است بر بدن و زندگی فرد مبتلا تاثیر بگذارد:

مولتیپل اسکلروزیس (MS) چیست؟

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری است که بر اثر فعالیت غیرطبیعی سیستم ایمنی ایجاد می‌شود و منجر به آسیب به مغز و نخاع می‌شود. ام اس زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن شما به میلین که غلاف محافظت از رشته‌های عصبی شما است حمله می‌کند. این امر باعث ایجاد یک اتصال کوتاه ارتباطی بین مغز و بدن شما می‌شود و می‌تواند بر نحوه حرکت و عملکرد شما تاثیر بگذارد. متوسط سن تشخیص ام اس حدود ۳۰ سال است و احتمال بروز آن در زنان سه برابر بیشتر است.

علائم ام اس می‌تواند بسیار متفاوت باشد، اما شامل موارد ذیل است: بی حسی در اندام‌ها، احساس سوزن سوزن شدن، لرزش یا بی ثباتی هنگام راه رفتن، مشکلات چشمی مانند از دست دادن بینایی، تاری دید یا دوبینی، خستگی، سرگیجه و لکنت زبان.

اگرچه علت دقیق مولتیپل اسکلروزیس ناشناخته است، اما مطالعه اخیر دانشگاه هاروارد ارتباط قوی بین آلوده شدن به ویروس اپشتین بار و ابتلا به ام اس را نشان داد. برخی از مطالعات ام اس را با هورمون‌هایی مرتبط می‌دانند که اعتقاد بر آن است دلیل شیوع بیش‌تر این بیماری در زنان است.

۴ نوع مولتیپل اسکلروزیس

۱-سندرم بالینی جدا شده (CIS)

سندرم بالینی جدا شده یک رویداد منفرد از علائم سیستم عصبی - عصبی مرکزی است که ممکن است به این معنی باشد که بیمار به سوی ام اس کامل پیش می‌رود یا خیر. سندرم بالینی جدا شده اولین علامت بالقوه ام اس است. علائم آن به دو صورت رخ می‌دهد: تظاهر تک کانونی به این معنی است که فرد مبتلا تنها یک علامت عصبی مانند تاری دید را تجربه می‌کند یا تظاهر چند کانونی به این معنی است که فرد علائم متعددی را تجربه می‌کند مانند تاری دید همراه با بی حسی در بازو یا پا.

اگر تصویربرداری ام آر آی هیچ ضایعه مغزی قابل مشاهده‌ای را نشان ندهد، تنها ۲۰ درصد احتمال دارد که سندرم بالینی جدا شده به ام اس کامل تبدیل شود.

اگر ضایعات مغزی تشخیص داده شود این احتمال به ۶۰ تا ۸۰ درصد افزایش می‌یابد. برای جلوگیری از پیشرفت بیش‌تر برای بیمارانی که سندرم بالینی جدا شده را تجربه می‌کنند اغلب یک دوره درمانی اصلاح کننده بیماری تجویز می‌شود.

۲- ام اس عود کننده - فروکش کننده (RRMS)

مبتلایان به ام اس عود کننده - فروکش کننده (RRMS) علائم مشخصی از ام اس را دارند که به طور مکرر رخ می‌دهد و علائم دست کم به مدت ۲۴ ساعت عود کرده پیشرفت می‌کنند و سپس از بین می‌روند. حدود ۸۵ درصد از بیماران ام اس با این نوع علائم به پزشک مراجعه می‌کنند. این بیماران در معرض خطر عود بیش‌تر علائم جدید یا بدتر شدن علائم عصبی هستند. عود‌ها معمولا روز‌ها تا هفته‌ها و ماه‌ها با مقداری بهبود به طول خواهند انجامید، اما علائم ناتوانی ممکن است هرگز برطرف نشوند.

ام اس عود کننده - فروکش کننده شکل پیش رونده ام اس نیست. مشخصه آن این است که آیا علائم در فرد فعال هستند یا فعال نیستند بدتر می‌شوند یا بدتر نمی‌شوند. هر بیمار مبتلا به ام اس عود کننده - فروکش کننده نوع منحصر بفردی از بروز علائم را خواهد داشت.

۳- ام اس پیشرونده ثانویه (SPMS)

ام اس پیشرونده ثانویه SPMS می‌تواند با حملات فعال علائم و هم گاهی بدون علامت رخ دهد. با این وجود، آزمایشات با گذشت زمان بدتر شدن عملکرد عصبی را نشان خواهند داد. حملاتی که علامت دار هستند ممکن است بسیار کوتاه باشند. برای مثال، ممکن است دوره‌های زودگذر خستگی، گزگز در دست‌ها یا پا‌ها که مدت کوتاهی به طول می‌انجامد یا یک دوره سریع تاری دید در فرد مبتلا وجود داشته باشد.

هم چنین، ممکن است برای دوره‌های زمانی مختلف در راه رفتن مشکل داشته باشد. از آنجایی که ام اس پیشرونده ثانویه هم چنان بدن فرد مبتلا را تحت تاثیر قرار می‌دهد شانس خوبی برای ادامه راه رفتن وجود دارد. دو سوم بیماران مبتلا به این نوع ام اس قادر به راه رفتن هستند، اما ممکن است به کمک عصا یا واکر نیاز داشته باشند.

۴- ام اس پیشرونده اولیه (PPMS)

تشخیص ام اس پیشرونده اولیه بدان معناست که فرد مبتلا علائم مداومی را تجربه می‌کند که به آهستگی، اما پیوسته بدتر می‌شوند. فرد یک دوره پیش رونده از مشکلات مداوم با بی حسی، ضعف، خستگی و مشکلات روده یا مثانه را تجربه می‌کند. این دوره بیماری است که در آن فرد سابقه بدتر شدن تدریجی علائم عصبی را طی مدت دست کم یک سال دارد. حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از بیماران ام اس از زمان شروع بیماری به ام اس پیشرونده اولیه دچار می‌شوند.

بیماری در بیماران معمولا زمانی تشخیص داده می‌شود که مسن‌تر هستند (۵۰ سال به بالا) و اغلب در ابتدا در راه رفتن مشکل دارند در نهایت توانایی فرد مبتلا برای راه رفتن می‌تواند دچار مخاطره شود.

تشخیص مولتیپل اسکلروزیس (MS):

تشخیص ام اس می‌تواند بسیار سخت باشد. به طور متوسط از شروع علائم سه سال به طول می‌انجامد تا بیماری تشخیص داده شود. هیچ آزمایش خونی برای تشخیص ام اس وجود ندارد. از ام آر آی به عنوان یک ابزار تشخیصی به منظور تشخیص بیماری استفاده می‌شود. بخشی از چالش این است که علائم ام اس بسیار غیر اختصاصی هستند. برای مثال، خستگی گلایه شماره یک بیماران مبتلا به ام اس است. با این وجود، خستگی می‌تواند نشان دهنده شرایط بسیار متفاوتی باشد.

گاهی اوقات ام ار آی به چیز خاصی به اندازه کافی اشاره نمی‌کند. چیزی که واقعا می‌تواند به پزشک شما کمک کند یادداشت برداری خوب از طرف فرد است. هر گونه علائم را با استفاده از یک دفترچه خاطرات یا برنامه پیگیری کنید. به قرار ملاقات‌های پزشکی خود ادامه دهید و تصویربرداری ام آر آی را انجام دهید.

این زمان عدم اطمینان می‌تواند کاملا اضطراب آور باشد سعی کنید اجازه ندهید ترس بر شما مسلط شود و شما را فلج کند. به زندگی خود ادامه دهید.

درمان مولتیپل اسکلروزیس (MS)

چشم انداز گزینه‌های درمانی ما برای ام اس در طول دو دهه گذشته به طرز چشمگیری بهبود یافته است. ما در حال حاضر ۲۴ درمان ام اس مورد تایید سازمان غذا و داروی ایالات متحده امریکا را برای آن بیماری داریم. ما هم چنین به بهبود توانایی خود برای کمک به افراد مبتلا به ام اس با علائم و ناتوانی ادامه می‌دهیم و تحقیقات زیادی در حال انجام هستند که منجر به پیشرفت قابل توجهی در درک‌مان از ام اس شده اند. این وضعیت احتمالا منجر به بهبود مراقبت می‌شود.

منبع: www.goodhousekeeping.com