پیش‌بینی هوش مصنوعی درباره گرمایش جهانی در ۱۰ سال آینده

الگوریتم‌های پیچیده هوش مصنوعی پیش‌بینی کرده‌اند که در اوایل دهه ۲۰۳۰، جهان ۱.۵ درجه سانتی‌گراد گرم‌تر از قبل از انقلاب صنعتی خواهد بود و زنگ هشدار دیگری برای تغییر آب و هوا به صدا درآورده است.

به گزارش ایسنا و به نقل از ساینس الرت، هوش مصنوعی پیش‌بینی می‌کند که آیا ظرف ۱۰ سال آینده به اهداف آب و هوایی که تعیین کرده‌ایم، می‌رسیم؟

هوش مصنوعی می‌گوید: مهم نیست که گاز‌های گلخانه‌ای در دهه آینده افزایش یا کاهش یابد، افزایش ۱.۵ درجه سانتی‌گرادی دمای جهان در حال حاضر قابل اجتناب نیست.

بد نیست به خاطر بیاوریم که محدود کردن افزایش دما به ۱.۵ درجه سانتیگراد هدف بلندپروازانه توافقنامه پاریس در سال ۲۰۱۵ بود.

به گفته نویسندگان این مطالعه جدید، اقدامات شدیدی که در ابتدا برای کاهش انتشار گاز‌های گلخانه‌ای و ماندن در محدوده افزایش دمای کمتر از ۱.۵ درجه سانتی‌گراد پیشنهاد شده بود، اکنون به احتمال زیاد برای جلوگیری از افزایش دو درجه سانتی‌گرادی مورد نیاز است. افزایش دمای دو درجه سانتیگرادی زمانی است که عواقب گرمایش جهانی به طور قابل توجهی برای زندگی در این سیاره بدتر می‌شود.

اما ما در حال حاضر شاهد تأثیرات متعدد آب و هوایی به شکل موج گرما، آتش‌سوزی جنگل‌ها، سیل و طوفان با تنها افزایش ۱.۱ درجه سانتی‌گرادی گرمایش جهانی هستیم. بنابراین، محدود کردن این افزایش دما تا حد امکان ضروری است، زیرا هر مقدار کاهش، مهم است.

این مدل هوش مصنوعی نشان می‌دهد که حتی اگر انتشار گاز‌های گلخانه‌ای به سرعت کاهش یابد و تا سال ۲۰۷۶ به صفر خالص برسد، احتمال ۵۰ درصدی گرم شدن ۲ درجه سانتی‌گرادی تا سال ۲۰۵۴ و احتمال حدود ۳۰ درصدی افزایش ۲ درجه سانتی‌گرادی بین سال‌های ۲۰۴۴ تا ۲۰۶۵ وجود دارد.

نوآ دیفن‌باگ، دانشمند هواشناس از دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا می‌گوید: با استفاده از یک رویکرد کاملاً جدید که بر وضعیت فعلی سیستم آب و هوایی برای پیش بینی آینده متکی است، تأیید می‌کنیم که جهان در آستانه عبور از آستانه ۱.۵ درجه سانتی‌گرادی است. مدل هوش مصنوعی ما کاملاً متقاعد شده است که در حال حاضر گرمایش به اندازه کافی صورت گرفته است، تا حدی که اگر رسیدن به انتشار گاز‌های گلخانه‌ای به صفر خالص نیم قرن دیگر طول بکشد، احتمالاً از افزایش دو درجه سانتیگرادی فراتر می‌رویم.

پژوهشگران برای دستیابی به این تخمین‌ها به جای استفاده از مدل‌های پیش‌بینی آب و هوا و کربن جهانی برای محاسبه گرمایش در آینده، به یک هوش مصنوعی معروف به شبکه عصبی پایگاه داده‌ای از تغییرات دما روی آوردند.

این شبکه‌های عصبی از تعداد زیادی گره برای شناسایی الگو‌ها در داده‌های موجود استفاده می‌کنند، الگو‌هایی که می‌توانند در آینده برون‌یابی شوند. به طور مشخص، هوش مصنوعی افزایش دمای اخیر را در مکان‌های خاص در مقایسه با داده‌های مرجع بین سال‌های ۱۹۵۱ و ۱۹۸۰ بررسی کرد.

برای آزمایش صحت تخمین‌های آینده، از هوش مصنوعی خواسته شد تا افزایش ۱.۱ درجه سانتی‌گرادی فعلی را بالاتر از سطوح قبل از صنعتی شدن پیش‌بینی کند و درست عمل کرد.

دیفن‌باگ می‌گوید: این واقعاً آزمایش مهمی بود تا ببینیم آیا هوش مصنوعی می‌تواند زمان گرمایشی را که می‌دانیم رخ داده است، پیش‌بینی کند یا خیر. ما تا زمانی که نتیجه را ندیده بودیم، نسبت به اینکه این روش کارساز خواهد بود بسیار شک داشتیم. اکنون این واقعیت که هوش مصنوعی از دقت بالایی برخوردار است، اعتماد من را نسبت به پیش‌بینی‌های آن درباره گرمایش جهانی در آینده افزایش می‌دهد.

پیش‌بینی هوش مصنوعی مبنی بر اینکه جهان تا اوایل دهه ۲۰۳۰ یک و نیم درجه گرم‌تر خواهد شد، با نتایج ششمین گزارش ارزیابی تغییرات آب و هوایی بین‌دولتی (IPCC) مطابقت دارد که در آن آمده است: تخمین اساسی عبور از آستانه ۱.۵ درجه سانتی‌گرادی در اوایل دهه ۲۰۳۰، اعتماد بیشتری را به دقت هوش مصنوعی اضافه کرده است.

هنوز در مورد اینکه چه زمانی ممکن است به آن افزایش دو درجه سانتیگرادی برسیم، ابهام وجود دارد، چرا که باید سعی کنید یک سیاره کامل را در سال‌های آینده دقیقا شبیه‌سازی کنید.

پژوهشگران می‌گویند، آنچه ما می‌دانیم این است که افزایش دما باعث ایجاد «نقاط اوج» بیشتری می‌شود و یک حلقه بازخورد گرمایش بیشتر ایجاد می‌کند. به همین دلیل است که سطح افزایش ۲ درجه سانتیگرادی توسط دانشمندان بسیار مهم است، چرا که اثرات آن در تخریب و کاهش محصولات کشاورزی، بالا آمدن سطح دریا، فروپاشی اکوسیستم‌ها در خشکی و دریاها، رکود اقتصادی و اثرات شدید بر سلامت انسان احساس خواهد شد.

این گروه پژوهشی پیشنهاد می‌کند که اهداف انتشارِ صفرِ کربن دی اکسید، متان و سایر گاز‌های به دام اندازنده گرما باید تا اواسط این قرن محقق شوند تا از گرم شدن بیش از دو درجه سانتیگراد جهان جلوگیری شود. در حال حاضر، اغلب کشور‌ها بین سال‌های ۲۰۵۰ تا ۲۰۷۰ در نظر دارند تا سطح انتشار خود را به صفر برسانند.

دیفن‌باگ می‌گوید: این تعهدات صفر خالص اغلب حول محور دستیابی به توافق پاریس و هدف ۱.۵ درجه سانتیگرادی آن است.

وی افزود: نتایج ما نشان می‌دهد که ممکن است برای جلوگیری از افزایش دو درجه سانتیگرادی گرمایش جهانی به این تعهدات بلندپروازانه نیاز باشد.

این پژوهش در مجله PNAS منتشر شده است.