تفال به حافظ امروز یکشنبه ۱۶ بهمن ۱۴۰۱

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

در این زمانه رفیقی که خالی از خِلَل است

صُراحیِ میِ ناب و سفینهٔ غزل است

جریده رو، که گذرگاهِ عافیت تنگ است

پیاله گیر، که عمرِ عزیز بی‌بدل است

نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس

ملالتِ عُلما هم ز علمِ بی عمل است

به چشمِ عقل در این رهگذار پرآشوب

جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است

بگیر طُرِّهٔ مه چهره‌ای و قصه مخوان

که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است

دلم امید فراوان به وصلِ رویِ تو داشت

ولی اجل به رَهِ عمر رهزن امل است

به هیچ دور نخواهند یافت هشیارش

چنین که حافظ ما مست بادهٔ ازل است

شرح لغت: سفینه به ضم اول بیاض بزرگ/ جنگ به ضم اول بی محل و اعتبار

تفسیر عرفانی:

بیشتر افراد با این که از روز الست مست شراب ناب الهی هستند، اما باز هم در جستجوی جرعه یی از این شراب هستند چرا که فقط محبت و عشق به اوست که باعث می‌شود سالکان رستگار شوند.

تعبیر غزل:

غم و اندوه سنگینی بر جان و روح تو غلبه کرده و چاره‌ای جز صبر نمی‌بینی، اما این صبر سرانجامی نخواهد داشت. پس راه‌های مختلف را پیشه کن تا در مخمصه قرار نگیری.