ابرنواختر کپلر در اواسط اکتبر ۱۶۰۴ به اوج درخشندگی خود رسید و از مشتری پیشی گرفت.
در ۱۷ اکتبر ۱۶۰۴، ابرنواختری در صورت فلکی مارافسای مشاهده شد که امروزه بقایای آن ابرنواختر کپلر را تشکیل می‌دهد.
این ابرنواختر در کهکشان راه شیری، با فاصله کمتر از ۲۰،۰۰۰ سال نوری از خورشید رخ داد. اوج قدر آن ۲.۲۵- تا ۲.۵- بود و حتی در روز نیز قابل مشاهده بود!
ابرنواختر کپلر نام‌های دیگری مانند اس‌ان ۱۶۰۴، استلا دو نوا، ستاره کپلر و ... دارد.
این ابرنواختر به نام ستاره‌شناس آلمانی، «یوهانس کپلر»، یکی از اولین ستاره‌شناسانی که آن را رصد کرد، نام‌گذاری شد. درحالی‌که کپلر آن را کشف نکرد، اما آن را با جزئیات کامل در کتابی که سال ۱۶۰۶ نوشت، توصیف کرد و به‌دلیل آب‌وهوای بد، رصدش را تا ۱۷ اکتبر به تأخیر انداخت.
طراحی اصلی یوهانس کپلر از ابرنواختر که موقعیت استلا نوا را به تصویر می‌کشد که با N مشخص شده است (۹ مربع به سمت پایین، ۵ مربع به سمت راست).
ابرنواختر کپلر در اواسط اکتبر ۱۶۰۴ به اوج درخشندگی خود رسید و از مشتری پیشی گرفت. این جرم تا نوامبر، هنوز هم به اندازه یک سیاره روشن بود.
اوایل ژانویه ۱۶۰۵، کپلر کمی تاریک شد و از نظر روشنایی برابر با ستاره آنتارس (کژدم‌دل) بود. در اکتبر سال ۱۶۰۵، درخشندگی این ابرنواختر به قدر پنجم کاهش یافت و در بهار سال ۱۶۰۶، از دید غیرمسلح محو شد.
در اوج خود، کپلر از هر ستاره‌ای در آسمان شب درخشان‌تر بود و در طول روز برای بیش از سه هفته قابل مشاهده بود. این پدیده توسط ستاره‌شناسان اروپا، چین، کره و شبه جزیره عربستان ثبت شد.
ابرنواختر کپلر آخرین ابرنواختر کهکشانی بود که با چشم غیرمسلح و در راه شیری قابل مشاهده بود. دو ابرنواختر اخیر بعدی در کهکشان‌های دیگر مشاهده شد.
در زمان کشف، ستاره کپلر در همان ناحیه از آسمان سیارات مریخ و مشتری قرار داشت. ستاره‌شناسان درحال مشاهده پیوند سیاره‌ای بودند که آن را با ستاره بیت لحم مرتبط کردند.
مطالعه کپلر سرنخ‌هایی را در مورد ستاره مولد و فرایند‌هایی که منجر به ابرنواختر‌های نوع Ia می‌شود، در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد.
منبع: دیجیاتو
