تفال به حافظ پنجشنبه ۲۳ فروردین ۱۴۰۳؛‌ای رخت، چون خلد و لعلت سلسبیل...

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

ای رخت، چون خلد و لعلت سلسبیل
سلسبیلت کرده جان و دل سبیل

سبزپوشان خطت بر گرد لب
همچو مورانند گرد سلسبیل

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای
همچو من افتاده دارد صد قتیل

یا رب این آتش که در جان من است
سرد کن زان سان که کردی بر خلیل

من نمی‌یابم مجال‌ای دوستان
گر چه دارد او جمالی بس جمیل

پای ما لنگ است و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

حافظ از سرپنجهٔ عشق نگار
همچو مور افتاده شد در پای پیل

شاه عالم را بقا و عز و ناز
باد و هر چیزی که باشد زین قبیل

شرح لغت: نخیل: به فتح اول و کسر دوم درخت خرما،نخل.

تفسیر عرفانی:‌

۱- آتشی در افتاده که جان و جسم شما را می‌سوزاند. از خداوند می‌خواهی که آن را سرد کند. همان طوری که آتش را بر حضرت ابراهیم (ع) سرد فرمود. سعی کن بی تابی نکنی و طاقت و شکیبایی را از دست ندهی، چون این نیت بسیار اهمیت دارد و باید رنج را تحمل کنی. بدان که در حال امتحان هستی. جانان دور است. پس نه پایت به منزلش می‌رسد، نه دستت جر اینکه صبر کنی. با تلاش و کوشش و توکل بر خدا انجام این نیت امکان پذیر است و لاغیر.

۲- تا کنون چندین بار به تو نارو زده اند. چرا از لجبازی دست بر نمی‌داری؟ یکدندگی هم حد و اندازه‌ای دارد. اکنون که عاقل شده ای، از نیروی صبر و شکیبایی کمک بگیر و با اندیشه و تفکر عمل کن. زیرا به نیروی بازو، ثروت و منازعه در این راه اثری ندارد. پندی دوستانه برایت دارم. کار‌هایی که انجام می‌دهید بی غرض و با تقوی و حسن نیت باشد.

تعبیر غزل:

آتش سوزنده عشقی را در دل داری که قدرت تحمل آن را از خدا می‌خواهی، اما برای رسیدن به آن، مقدمات بسیاری لازم است که تو آن‌ها را در اختیار نداری، اما با کمی تلاش و کوشش و با توسل به خدا و با استفاده از همین امکانات محدودی که در اختیار داری، می‌توانی این مقدمات را فراهم نمایی.