رسول سوری؛* غرب و به ویژه ایالات متحده و ناتو، از ابتدا با حمایت‌های نظامی و سیاسی از اوکراین، نقش موثری در تشدید تنش‌ها داشتند. ارسال تسلیحات پیشرفته و مشاوره‌های نظامی به ارتش اوکراین که در چند سال پیش از اقدام نظامی روسیه در تقابل نظامی با مناطق شرقی دونباس و لوهانسک بود در کنار تحریم‌های اقتصادی علیه روسیه، منجر به واکنش شدید روسیه شد.
در ابتدا غرب اعلام کرد که سلاح‌های تهاجمی از جمله تانک و جنگنده و موشک‌های دوربرد در اختیار اوکراین قرار نمی‌دهند، اما واقعیت چیز دیگری بود چرا که غرب نه تنها دنبال پایان یافتن درگیری نبودند بلکه برعکس دنبال تداوم یک درگیری بلند بودند و هر از گاهی و با توجه به شکست و یا پاتک نظامی، کمک‌های نظامی خودشان را به اوکراین کم و زیاد می‌کردند. پیگیری این سیاست باعث می‌شدد، دو طرف درگیری هر از گاهی فرصت پیشروی و شکست همزمان بدست آورند.
به نظر می‌رسد و بر اساس تجربه جنگ فعلی نه تنها در میان مدت پایان نمی‌یابد بلکه در دراز مدت هم ادامه دارد و چه بسا در دراز مدت به درگیری اتمی هم منجر شود.
اگر نگاهی به کمک‌های دول غربی داشته باشیم، نوع این کمک‌ها از ابتدا تا حال حاضر از نظر کمی و کیفی و از نظر حجم مالی و همچنین از نظر تدافعی و شیفت به سوی تهاجی تغییر شدید و رو به جلویی داشته است.
شاید دور از ذهن نباشد که در قرن بیست یک شاهد یک درگیری اتمی ولو در مقیاس کوچک یا متوسطی باشیم.
به نظر می‌رسد در صورت استمرار درگیری فعلی و عدم کوتاه آمدن دو طرف درگیری که یکی با هدف دفاع از خاک و دیگری با هدف دفاع از پرستیژ جهانی خود و تامین امنیت استراتژیک و دراز مدت سرزمینی خود در مقابله با نفوذ ناتو می‌جنگند، درگیری اتمی نه تنها دور از ذهن نباشد برعکس، نزدیکتر بودن آن به ذهن اجتناب ناپذیر باشد. با این اوصاف اگر در آینده اوکراین سلاح‌های تاکتیکی اتمی از غرب تحویل بگیرد نباید متعجب باشیم.
پژوهشگر ژئوپلیتیک و مطالعات منطقه‌ای*
