در طول قرن گذشته، تغییرات بزرگی در وضعیت شغلی زنان رخ داده است. اگرچه هنوز تا برابری کامل در بسیاری حوزهها فاصله داریم، اما این پیشرفتها غیرقابل انکار بودهاند. در دهه ۱۹۲۰، بیشتر زنان در موقعیتهای کمدرآمد مانند منشیگری، پیشخدمتی، معلمی، و اپراتوری تلفن مشغول به کار بودند.
به گزارش روزیاتو، در آن دوران، تصور بر این بود که زنان شاغل فرصتهای شغلی را از مردان میگیرند (هرچند هنوز در بسیاری از جوامع این تفکر وجود دارد). از این رو بسیاری از مشاغل پردرآمد از دسترس زنان خارج بود، و اغلب از آنها انتظار میرفت پس از ازدواج از اشتغال دست بکشند.
در ادامه، نگاهی به برخی از شغلهای رایج زنان در صد سال پیش خواهیم داشت.
کشاورزی بهعنوان یک کسبوکار خانوادگی تلقی میشد و زنان در تمام امور از کارهای ساده گرفته تا مدیریت امور مالی نقش داشتند. همچنین کارهای فصلی مانند کشتار دام و ترشی انداختن را نیز انجام میدادند.
ماشیننویسان با استفاده از تندنویسی گفتهها را ثبت و تایپیستها آن را تایپ میکردند. این مهارتها برای افرادی که قصد داشتند منشی شوند، ضروری بود.
براساس نقشهای سنتی جنسیتی، زنان اغلب بهعنوان خدمتکار خانگی و نظافتچی مشغول به کار میشدند.
تدریس شغلی قابل قبول برای زنان بود، اما شرایط کاری و دستمزد بسیار پایین بود. معلمان ممکن بود به دلیل روشهای تدریس متفاوت، پوشش نامناسب، سن بالای ۴۰ سال یا ازدواج شغل خود را از دست بدهند.
زنان لباسشو در خانههای دیگران کار کرده و کارهایی مانند مرتب کردن، شستن، آهار زدن، اتو و تا کردن را انجام میدادند.
با گسترش خردهفروشیهای بزرگ، زنان در فروشگاهها بهعنوان فروشنده کار میکردند، اما شرایط کاری نامناسب و دستمزد کم داشتند.
این مشاغل بهعنوان جایگزینی برای کارهای کارخانهای محسوب شده و در مدارس عمومی به دختران مهارتهای دفتری آموزش داده میشد.
در اوایل قرن بیستم، بسیاری از زنان به تحصیل در رشته اقتصاد خانگی در کالجها و دانشگاهها مشغول شدند. این دورهها به آنها آموزشهایی در زمینه تغذیه، پخت و پز در مقیاس بالا، و مدیریت غذاخوریهای بزرگ ارائه میداد. این مهارتها به زنان کمک میکرد تا در صنعت رستوران و مهمانداری شغل پیدا کنند.
زنان بهدلیل صدای آرامتر بهعنوان اپراتور تلفن استخدام میشدند و برای بهبود گفتار خود در کلاسهای بیان شرکت میکردند.
با گسترش صنعت سالنهای زیبایی، فرصتهای شغلی بیشتری برای آرایشگران و مانیکوریستها ایجاد شد.
در آغاز قرن بیستم، بیشتر پرستاران برای مراقبت از افراد به خانههایشان میرفتند. همه چیز با شروع جنگ جهانی اول تغییر کرد، زمانی که ۲۳۰۰۰ پرستار آمریکایی در ارتش خدمت کردند. پس از بازگشت به خانه، آنها از آموزشهای کسبشده در بیمارستانها برای ارائه مراقبتهای پیچیدهتر استفاده کردند.
کار خیاطی و دوزندگی برای زنان قابل دسترس بود، اما این مشاغل کمدرآمد، فصلی و سخت بودند.
در رستورانهای ارزانقیمت، زنان بهجای مردان بهعنوان پیشخدمت استخدام میشدند.
شغل مامایی در حال کاهش بود، زیرا زایمان به کمک پزشکان آموزشدیده در بیمارستانها انجام میشد. با این حال همچنان در مناطق فقیرتر مورد استفاه بود.
مردان دستگاههای سنگین را اداره میکردند، در حالی که زنان کارهای سبکتر مانند برش، چسباندن، اتمام، دوخت و بستهبندی را انجام میدادند.
این شغلها تحت نظارت دقیق مدیران بود و آموزش موسیقی معمولاً توسط معلمان دبستان که عمدتاً زن بودند، انجام میشد.
این کارها شامل بازرسی برگهای تنباکو، رول کردن سیگار، بستهبندی و یا برچسب زدن بود.
کار در صنعت کلاهسازی در اوایل قرن ۲۰ در حال کاهش بود، اما زنان همچنان در این حرفه مشغول بودند.
در این صنعت که تولید آبنبات بهسرعت رشد میکرد، زنان نیز مشارکت داشتند.
با پیشرفتهای فنی، مشاغل چاپ و نشر نیز در دسترس زنان قرار گرفت.
با افزایش تقاضا برای لباسهای ارزانقیمت، زنان در کارخانههای تولید لباس مشغول به کار شدند.
کار در کارخانههای ابریشم پرزحمت اما سودآور بود و نیاز به حفاظت دقیق از پیلههای کرم ابریشم داشت.
دوزندگان اغلب برای زنان طبقه بالایی که مایل نبودند خودشان دوختودوز کنند، کار میکردند.
این مشاغل اولیه در زمینه ارتباطات نیازمند مهارت بالا بود و زنان بهدلیل دستان کوچکتر و دریافت دستمزد کمتر استخدام میشدند.
با فراخوانی مردان به جنگ جهانی اول، زنان بیشتری در کارخانههای پشم مشغول به کار شدند.