همواره این نگرانی وجود داشته که آمریکا به بهانه داعش یا بهانههای دیگر، از عراق خارج نشود. همچنین این نگرانی وجود دارد که آمریکا نیروهای پراکنده خود در عراق را در چند پایگاه امن و محدود تجمیع کند و سپس به دلایل مختلف از قبیل کمک مستشاری به نیروهای نظامی عراق، این نیروها را در عراق ابقا کند. آمریکا برخی از نیروهایاش را عملا در چند پایگاه امن مستقر کرده، اما هنوز معلوم نیست که این نیروها تا چه زمانی در عراق باقی خواهند ماند.
تا به حال، نفوذ آمریکا در بغداد، به حضور نظامی موثرش در عراق بستگی داشته است. وقتی حضور نظامی کمرنگ شود، نفوذ سیاسی آمریکا نیز به تبع آن کمرنگ میشود. عقب نشینی آمریکا از عراق در سال ۲۰۱۱، این امر را نشان داد. حالا آمریکا دنبال طراحی سازوکاری است که در عین کاهش تدریجی نیروهای نظامیاش در عراق، نفوذش در این کشور حفظ شود. گفتگوهای استراتژیک آتی در همین راستا انجام میشود.
اما فارغ از کشمکشهای سیاسی بر سر تشکیل دولت، که به این زودی تمام نخواهند شد، تنشها در عراق جنبه نظامی به خود گرفته است. تخلیه نیروها از پایگاههای غیر ایمن، مستقر کردن سامانه پاتریوت در برخی پایگاه ها، تخلیه کارمندان و دیپلماتهای غیرضروری از عراق، زمینه سازی رسانهای و تدافعی نشان دادن تحرکات خود، تهدید به نابود کردن برخی گروههای نزدیک به ایران مانند گردانهای حزب الله و افزایش پروازهای شناسایی نظامی نشانه چیست؟ آمریکا چه هدفی از این اقدامات دارد؟ میتوان در این زمینه حداقل دو سناریو را مطرح کرد.