وزیر نفت سابق میگفت نمیتوانیم دیگر نفت بفروشیم، اما ما گفتیم این کار شدنی است. ما فضا و بازار و میدان را مهیا کردیم تا وزارت نفت بتواند به راحتی نفت بفروشد. اکنون ما میگوییم اگر تا دو ونیم میلیون بشکه نفت برای فروش استخراج شود ما بازار آن را پیدا میگوییم.
مهدی صفری در پاسخ به این سوال که روند عضویت ایران در گروه بریکس در چه مرحلهای قرار دارد، گفت: هنوز کشورهای عضو بریکس معیارهای خودشان را برای اعضای جدید مشخص نکردهاند و در حال نوشتن این معیارها هستند.
معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه در برنامه جهان آرا با اشاره به این که بیشترین محصولات صادراتی ما اغلب کشاورزی است، گفت: در این مدت تلاش کردیم مجوز یکسری از محصولات کشاورزی از جمله سیب، کیوی، لبنی، مرکبات و زعفران را از چین بگیریم.
مهدی صفری مطرح کرد
معاون دیپلماسی اقتصادی وزیر امور خارجه گفت: پرداخت طلب روسها در مورد نیروگاه بوشهر قرار است از طریق تهاتر کالاهای ساختمانی انجام شود. چرا ما اصرار میکنیم مصالح ساختمانی صادر شود؟
مهدی صفری گفت: ما دایم دنبال برجام هستیم، اما منافع خودمان را میخواهیم. هیچوقت دولت برجام را متوقف نکرده است. در حال مذاکره است و در محلهای زیادی این کار را انجام داده. اما ما که نمیتوانیم ماشین خودمان را متوقف کنیم.
معاون دیپلماسی وزیر امور خارجه، در ابتدای دور هفتم مذاکرات وین نیز حضور داشت.
مغز اقتصادی تیم دیپلماتیک ایران کیست؟
وی از دور هفتم مذاکرات هستهای وین که به دلیل تغییر دولت در ایران پس از چندماه وقفه از سر گرفته شد، در تیم جدید ایران به سرپرستی علی باقری کنی، حاضر بوده و به عنوان دیپلماتی با زمینههای اقتصادی، نقش ویژهای هم در رایزنیهای سیاسی و هم در مذاکرات کارشناسی مربوط به لغو تحریمها داشته است.
«آدرس غلط» در ناکامیِ «دیپلماسی اقتصادی» ایران
مهدی صفری ، یکی از گزینههای احتمالی وزارت امور خارجه در دولت ابراهیم رئیسی است. صفری پیش از این در کشورهای مهمی، چون چین و روسیه سفیر بوده و سابقه مدیریت اقتصادی در برخی شرکتها را هم در کارنامه دارد. اما با فرض آنکه این دیپلمات پیشین، وزیر خارجه بعدی ایران باشد، آیا ایران میتواند طلسم تحریمها را بشکند؟
مهدی صفری:
دیپلمات پیشین ایران درباره قرارداد ایران و چین میگوید: ۸۰ درصد از کل مواد اولیه داروی جهان در چین تولید میشود، همین دارویی را که مواد اولیهاش را اروپا و امریکا از چین میخرند، به ما نمیفروشند، مثلا در چارچوب کالاهای بشردوستانهشان هم هست، خب چرا از چین نخریم؟ چرا وقتی با غرب سر همین چیزها چانه میزنیم، اینها دلهره ندارند، اما تا قرار میشود کاری را با کشوری مانند چین شروع کنیم و دورنمایی از گشایش اقتصادی ایجاد میشود، صدایشان بلند میشود؟