سفالگری

از دیرباز نام سفالگری تداعی­ گر لالجین شهر کهن سفالگری در استان همدان بوده که با همت هنرمندان تلاشگر این خطه، امروزه آن را با نام­ هایی چون «شهر جهانی سفال» یا «پایتخت سفال» می­ شناسیم. پیشینه‌ی ساخت ظروف و اشیاء سفالی در این منطقه به بیش از هفت هزار سال پیش بازمی ­گردد و بنا بر شواهد این شهر در ادوار کهن،مرکز تولید سفال در کل منطقه‌ی خاورمیانه بوده است. سفالگری برای مردمان این خطه نه تنها یک شغل برای امرار معاش و گذران زندگی است، بلکه چنان با تار و پود زندگی آنها پیوند خورده است که بیش از هر چیز باید آن را یک سبک و شیوه‌ی زندگی برای آنها به شمار آورد که در طول تاریخ با تمامی توان خویش از آن صیانت کرده اند. از جمله یکی از برهه های دشوار تاریخی برای حیات سفالگران لالجین هجوم بیرحمانه‌ی مغول به این سرزمین بود که علاوه بر ویرانی های بسیار منجر به مرگ بسیاری از هنرمندان لالجین شد، با این حال، با تلاش شبانه روزی هنرمندانی که خود سفالگری را سینه به سینه از نسل های پیشین آموخته بودند،آن را دوباره به مجرای حیات بازگرداندند.

خانواده عطاالله یکی از قدیمی‌ترین قبایل سفال‌سازی غزه است که هزاران اقلام سفالی را در هفت کارخانه در این منطقه محاصره شده تولید می‌کند.

بسیاری از آن‌ها سفالگران افغان پس از بازگشت طالبان به قدرت در سال ۲۰۲۱، تولید خود را متوقف کرده اند، زیرا اقتصاد نابسامان منجر به کاهش شدید فروش شده است.

سفال در تاریخ بشریت، قدمتی دیرینه دارد. آثار به‌جامانده از گذشتگان، نشان‌دهنده این واقعیت است که هنر سفالگری ، همواره نقش بسزایی در زندگی مردم ایران‌زمین داشته؛ به‌نحوی‌که انواع سفالینه‌ها را در نقش‌های گوناگون و برای مصارف متعددی استفاده می‌کردند. ظروف سفالی و سرامیک، یکی از صنایع دستی پرطرفدار در میان ایرانیان به شمار می‌رود که قدمتی دیرینه دارد؛ هنرمندان یزدی و به خصوص میبدی در این زمینه، یکی از بهترین‌ها را در ایران تولید و عرضه می‌کنند.

در منطقه عالی بحرین صنعت سفالگری با خاک رس قدمتی صد‌ها ساله دارد و یکی از مکان‌های محبوب گردشگران محسوب می‌شود.

مريم فخر اعظم تقوي شيرازي معروف به فخري گلستان - سفالگر خودآموخته - در سن 87 سالگي درگذشت.