بعضی کارها دلخوشی های کوچکی است برای کسانی که تهماندههای امیدشان را بغل کردهاند و نمیخواهند به این راحتی از اصلاح و تغییر و پیشرفت ناامید شوند. اما گویی دستهایی در کار است که هرجا مایهی امیدی دید، ریشههایش را بخشکاند.
در این جهان پر آشوب به چه چیز میتوان دلخوش بود؟!
دلخوشی چیست؟ در جهان کنونی، زیر سیطره تکنولوژی و شتاب وحشتناک زمان که ناخواسته آدم را به پرتترین فضاها میبرد، چگونه میتوان گوشه امنی یافت برای دلخوشی ؟ با این ارتباطات حقیقتا مجازی، با این خانوادههایی که روز به روز کوچکتر میشوند، با کدام جمع میتوان به دلخوشی نشست؟ اصلاً دلخوشی برای مای اکنونی معنایی دارد؟