سرمایهگذاران مسکن، تهران را محل مناسبی برای سرمایهگذاری در این بازار نمیدانند.
اگر بهدنبال کاهش سوداگری در بازار مسکن هستیم، علاوه بر وضع هرچه سریعتر قوانین مالیاتی (ایجاد موانع مؤثر برای احتکار زمین و مسکن) و شناسایی خانههای خالی که تا به این لحظه میسر نشده است، لازم است هم راهکاری برای ایجاد یک بازار مناسب سرمایهگذاری مولد پیدا کرد و هم با عرضه زمینها و اموال نهادهای دولتی و عمومی پاسخی مناسب به نیاز مسکن داد.
یکی از عجایب دائمی و لایتغیر اقتصاد ایران، تشویق مضاعف ملکبازی است! سیاستگذاران اقتصادی در ایران راجع به همه نوع مالیات اعم از مالیات توهمی بر خانههای خالی، مالیات بر سپردههای بانکی یا حتی مالیات مبهم بر ثروتمندان صحبت میکنند؛ اما هیچ وقت شنیده نشده است که کسی از اهل سیاست و سیاستگذاری راجع به «مالیات بر املاک» صحبت کند.
پولدارها به بازار مسکن وارد نمیشوند
یکی دیگر از ویژگیهای خاص این بازار نگاه سرمایهای کلان و پر اهمیت جامعه ایران به مسکن است. در طول تمام سالهای گذشته بسیاری از بازارها در کوتاهمدت توانستهاند توجهات سرمایههای سرگردان را به خود جذب کنند و از این طریق نقدینگی گستردهای دریافت کنند، اما پس از مدتی بسیاری از آنها جذابیت لازم برای حفظ سرمایهگذاران را از دست دادهاند. با وجود تمام این تحولات در طول دهههای گذشته، مسکن به عنوان مهمترین پشتوانه سرمایهای خانوار ایرانی بر جای مانده و با تغییر دولتها و شرایط اقتصادی نیز همچنان به عنوان عنصری مهم در اقتصاد کشور فعالیت کرده است.